همگى از گروه كراميه بودند، به گريه افتادند واز مردم كمك خواستند. مردم نيز تحريك شدند وفتنه، شهر را فرا گرفت. سلطان غياث الدين، از جريان آگاه شد، فتنه را خواباند وبه مردم نويد داد كه رازى را از شهر بيرون مى كند[1].

چنين محيط مملو از عداوت، سبب شد كه رازى، هرات را ترك كند وپس از مدتى، به امر سلطان، باز به هرات بازگشت وسپس هرات را به عزم خراسان ترك گفت ونزد سلطان خوارزمشاه، مقام وموقعيتى به دست آورد.

شخصيتى كه بيشتر عمر خود را در معقول صرف نموده، نمى تواند در آخر زندگى، همه دانشهاى خود را ناديده بگيرد وآنها را ضلال وگمراهى به حساب آورد. از اين جهت، برخى از اشعارى كه به وى نسبت داده اند، ممكن است ساخته مخالفان فلسفه وكلام باشد. اينك برخى از اين اشعار را مى آوريم:

نهايه اقدام العقول عقال *** واكثر سعى العالمين ضلال

وارواحنا في وحشة من جرمنا *** وحاصل دنيانا اذى ووبال

ولم نستفد من بحثنا طول عمرنا *** سوى ان جمعنا فهى قيل وقال [2]

تاليفات وآثار او:

از رازى، آثار زيادى به جاى مانده كه قسمتى از آنها چاپ ومنتشر شده است، و ما به برخى از آنها اشاره مى كنيم:

1ـ اسماء الله الحسنى(لوامع البينات)، اين كتاب در سال 1396 هجرى قمرى، در مصر، به چاپ رسيده واز كتابهاى كم لغزش رازى است كه در تفسير