2ـ اين آيه، بسان آيه اى كه درباره قوم نوح نازل شده، يك نوع اِخبار غيبى است، از اينكه قوم او ايمان نخواهند آورد.[1]

بنابر اين، هرگز ابولهب مامور نبود كه به مضمون اين سوره به صورت تفصيل ايمان بياورد، بلكه او به همان ايمان كلى مامور بود ومتاسفانه با داشتن توان، خود را از آن محروم ساخت.

4ـ افعال، بندگان، مخلوق خداست

غزالى درباره افعال بندگان نيز راه شيخ خود، ابوالحسن اشعرى را پيموده است به اين ترتيب كه مى گويد: «فعل انسان را، خدا مى آفريند ودر عين حال، بنده خدا آن را كسب مى كند، فعل انسان، در عين انتساب به خدا، انتسابى به انسان دارد، انتساب آن به خدا، انتساب ايجادى، وبه انسان، انتساب اكتسابى است.» اين سخنى است كه همه اشاعره آن را به زبان مى رانند، اما در مقام تبيين وتفسير آن، كاملا عاجز وناتوانند.

غزالى مى گويد: «حركت دست انسانى كه مبتلا به بيمارى رعشه است، با حركت دست انسان سالم، كاملا متفاوت است.» روى اين اساس، مى خواهد به گونه اى براى انسان، در افعال خود، جاى پايى بينديشد، ودر عين حال، آن را مخلوق خدا معرفى كند. در اين مورد، از بيان ياد شده در زير، بهره مى گيرد:

«افعال انسان، مقدور اختراعى خداست(مقصود از اختراع همان ايجاد است)، ولى در عين حال، به صورت اكتساب، مقدور قدرت فاعل نيز هست، ونتيجه قدرت، هميشه اختراع ويا ايجاد نيست، به گواه اينكه خدا در ازل، قادر