جهان گشود ودر بغداد سكنى گزيد. خطيب بغدادى، او را چنين توصيف مى كند:

«وى اهل بصره بود، در بغداد سكنى گزيد ودر آنجا حديث را فرا گرفت وفردى ثقه بود. داناترين زمان خود در علم كلام واز آماده ترين آنان در پاسخ به پرسش هاى كلامى بود، ودر جودت بيان، واتقان عبارت، مقام والايى داشت. او آثار فراوانى دارد كه در آنها معتزله، جهميه، خوارج ورافضه را رد كرده است»[1].

ابن خلكان مى گويد: «او پيرو مذهب شيخ اشعرى ويگانه عصر خود بود، ودر علم كلام، آثار فراوانى از خود بر جاى نهاد، ورياست علمى در مذهب، به او منتهى شد، وبه حاضر جوابى و خوش فكرى معروف بود ودر مناظره، يد طولايى داشت. وى روز شنبه، بيست ودوم ذى قعده، سال 403، در بغداد درگذشت»[2].

از فهرست تاليفات او چنين استنباط مى شود، كه وى انسانى پركار بوده است ومترجمان، براى او پنجاه ودو تاليف نوشته اند كه تنها تعداد كمى از آنها به دست ما رسيده است وهم اكنون اسامى آنها را كه چاپ شده اند، در اينجا منعكس مى كنيم:

1ـ اعجاز قرآن، اين كتاب، در قاهره بارها چاپ شده واخيرا نيز با تحقيق احمد صفر، در چاپخانه دارالمعارف مصر به سال 1972، تجديد چاپ گرديده است.

2ـ «التمهيد»، اين كتاب در رشته علم كلام نوشته شده وبازگو كننده آراءاوست.

3ـ «الانصاف فى اسباب الخلاف»، اين كتاب به وسيله شيخ محمد زاهد كوثرى، در سال1369، منتشر شده است.