شكى نيست كه 20 سال تمام، شب زنده دارى، و20 سال تمام، با وضوى نماز عشاء، نماز صبح گزاردن، بسيار مستبعد است، زيرا كمتر كسى است كه در طول 20 سال بيمار ومسافر نباشد، ويا عذر ديگرى به او دست ندهد، تا بتواند با وضوى نماز شام، آنهم در شب هاى طولانى، نماز صبح را بجا آورد، واز سوى ديگر چنين شب زنده دارى، مخالف سنن آفرينش وسنت پيامبر صلَّى اللّه عليه و آله و سلَّم وياران زنده دل او است. قرآن، شب را هنگام استراحت وروز را هنگام بيدارى معرفى مى كند،[1] ولى بنابر اين روايت، كار شيخ اشعرى، بر خلاف فرموده قرآن وسنت پيامبرصلَّى اللّه عليه و آله و سلَّم بوده است، او طبق اين روايت در روز استراحت مى كرد وشب بيدار مى ماند.

از اين جهت وقتى ابوالحسن ندوى، به ناموزون بودن روايت پى مى برد، در مقدمه كتاب «الابانه» آن را نقل به معنى كرده وچنين مى گويد: «از عبادت ونيايش او مطالبى نقل مى شود كه حاكى از حرص او به عبادت وپايدارى او در نيايش است»[2].

2ـ ابن عساكر به سندى، از خادم شيخ اشعرى نقل مى كند كه او هزينه زندگى خود را از درآمد مزرعه اى تأمين مى كرد وهزينه زندگى او در هر سال از هفده درهم تجاوز نمى كرد[3].

شكى نيست كه هر چه هم زمان شيخ، زمان ارزانى بوده باشد، ولى چنين درآمد كم، براى يك فرد متأهل كافى نبوده وحتى براى هزينه قلم وكاغذ ومركب ودوات شيخ هم كفايت نمى كرد.

عبدالرحمن بدوى، نويسنده مصرى، نسبت به اين نقل خوشبين بوده وپس از يك محاسبه دقيق وتبديل هفده درهم نقره به «گرم»، يادآور مى شود كه هزينه