من ميگويم، قرآن كلام خدا است[1].

همان طورى كه ملاحظه مى فرماييد، پيشوايان معصوم، در شرائطى، حاضر نبودند در اين مسائل جنجالى وارد شوند، وبراى اينكه عقيده صحيح وسالمى را بيان كنند، مى فرمودند كه قرآن كلام خداست، زيرا اگر هر يك از دو طرف را ميگفتند، يا محذور واقعى داشت ويا محذور اجتماعى. اگر مى گفتند، قرآن مخلوق نيست، نعوذ بالله، نتيجه آن تعدد قدماء وتعدد آلهه بود واگر مى گفتند، مخلوق است، فورا متهم مى شدند كه امام مى گويد، قران مخلوق بشر است وگفتار مشركان را مطرح مى كند«ان هذا الاقول البشر»، ولى همين پيشوايان، در شرائط مساعد، پرده از روى حقيقت برداشته اند، مثلا امام رضا ـ عليه السلام ـ به برخى از شيعيان خود در بغداد چنين نوشت:

به نام خداوند بخشنده مهربان، خدا ما وشما را از فتنه مصون بدارد، واگر اين دعاء مستجاب شد، چه نعمت بزرگى را به ما ارزانى داشته است! واگر مستجاب نشد، نتيجه آن هلاكت ونابودى است.

ما معتقديم كه مناظره درباره قرآن(قديم است يا حادث)، بدعتى است كه پرسشگران وپاسخ دهندگان در آن شريكند، پرسشگر از چيزى سؤال مى كند كه ارتباطى به او ندارد وپاسخگو با دست وپا كردن، چيزى مى گويد كه مأمور به آن نيست. در جهان، خالقى جز او نيست وجز او همگى مخلوقند وقرآن كلام خداست وبراى قرآن، اسم ديگرى از خود مگذار، مبادا از گمراهان باشى، خدا ما وشما را از كسانى قرار دهد كه در پنهانى از خدا مى ترسند واز شنيدن نام رستاخيز بر خودميلرزند[2].