موضع اهل بيت (عليهم السلام)

پيشوايان بزرگ شيعه، از ماهيت نزاع ودرگيرى كاملا آگاه بودند ومى دانستند كه دست سياست در گرم كردن بازار اين نوع مسائل دخالت دارد وهرگز هدف، واقع گرايى نيست.

در اين مورد، دو نوع موضع گيرى وجود داشت: گاهى مصلحت ايجاب ميكرد كه حق را به صورت فشرده بيان كنند ومى فرمودند:

«قرآن كلام الله، لاتتجاوزوه ولاتطلبوا الهدى فى غيره فتضلوا» [1].

«قرآن سخن خداست، بيش از آن چيزى نگوييد وهدايت را در غير آن نجوييد كه گمراه مى شويد».

على بن سالم، ميگويد: پدرم از امام صادق ـ عليه السلام ـ پرسيد: اى فرزند رسول خدا درباره قرآن چه مى گوييد؟ فرمود:

((هُوَ كَلاَمُ اللَّهِ وَقَوْلُ اللَّهِ وَكِتَابُ اللَّهِ وَوَحْىُ اللَّهِ وَتَنْزِيْلُهُ وَهُوَ الكِتَابُ العَزِيز لاَيَأْتِيْهِ البَاطِلُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَلاَ مِنْ خَلْفِهِ تَنْزِيلٌ مِنْ حَكِيم حَمِيد))[2].

«قرآن كلام خدا، وگفتار او، وحى وتنزيل اوست، وآن كتاب خداى توانايى است كه باطل از هيچ سو بدان راه ندارد و از سوى خداوند حكيم ستوده، فرود آمدهاست».

سليمان بن جعفر جعفرى، مى گويد: به موسى بن جعفر ـ عليه السلامـ گفتم: درباره قرآن چه مى گوييد؟ گروهى مى گويند: مخلوق است وقوم ديگرى ميگويند، مخلوق نيست، امام فرمود: آنچه را كه آنان مى گويند، من نمى گويم،