كه:((قُلْ لَئِنِ اجْتَمَعَتِ الاِنْسُ وَالجِنُّ عَلَى اَنْ يَأْتُوا بِمِثْلِ هَذَا القُرْآنِ، لاَيَأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَلَوْ كَانَ بَعْضُهُم لِبَعْض ظَهِيراً))(اسراء/88).

«اگر انس وجن دور هم جمع شوند تا مانند قرآن را بياورند، نمى توانند، هر چند برخى، برخى ديگر را كمك كنند».

آرى اين انديشه دشمنان قرآن بود كه آن را قول بشر وآفريده انديشه او ميدانستند وچنين مى گفتند:

((اِنْ هَذَا اِلاَّ قَوْلُ البَشَرِ))(المدثر/25).

ولى هيچ مسلمانى نمى تواند قرآن را مخلوق انديشه انسانى بداند.

چنين تحليل وبررسى حاكى از آن است كه اصولا طرفين نمى دانستند، بر سر چه موضوعى بحث مى كنند ومقصود از قديم وحادث بودن قرآن چيست؟ از اين جهت، چنين نزاعى، قرنها مسلمانان را به خود مشغول كرد، وسياستهاى وقت به آن دامن زده تا در سايه اشتغال مردم به اين مباحث بيهوده، بر جامعه حكومت كنند.

با اينكه يادآور شديم: طرفين در گير، به دقت، محل نزاع را روشن نكرده اند، مع الوصف اشاعره بر قدم قرآن دلائلى دارند كه يادآور مى شويم:

دلائل اشعرى بر قديم بودن كلام خدا

شيخ اشعرى در كتاب خود، بر قديم بودن كلام خدا با يك رشته آيات استدلال كرده است، كه برخى از آنها را مطرح مى كنيم:

آيه نخست:

((إِنَّمَا قَوْلُنَا لِشَيْئى إِذَا اَرَدْنَاهُ اَنْ نَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ))(نحل/40).