((إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذَّكْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ))(حجر/9).

«ما قرآن را فرو فرستاديم وما نگهبان آن هستيم».

باز مى فرمايد:

((وَاِنَّهُ لَذِكْرٌ لَكَ وَلِقَوْمِكَ))(زخرف/44).

«واين قرآن، مايه يادآورى براى تو ومردم توست».

سرانجام، همان طورى كه ملاحظه مى كنيد، قرآن خود را به عنوان ذكر محدَث توصيف كرده است و مفاد آن اين است كه قرآن، ذاتا وجوهراً حادث ونوظهور است واينكه در تفسير آيه گفته مى شود، قرآن ذاتا قديم است واز نظر نزول حادث مى باشد، يك نوع پيش داورى است وبر خلاف ظاهر آيه مى باشد، زيرا«محدث» در آيه، صفت خود قرآن است، نه نزول آن.

اصولا چگونه مى توان، قرآن را كه مركب از حروف وكلمات وجمل است، قديم خواند در حالى كه قرآن مى فرمايد:

«ما اگر بخواهيم، آنچه را كه بر تو وحى كرده ايم، از ميان مى بريم، آنگاه ياورى براى خود نخواهى يافت».

((وَلَئِنْ شِئْنَا لَنَذْهَبَنَّ بِالَّذِى اَوْ حَيْنَا اِلَيْكَ ثُمَّ لاَ تَجِدُ لَكَ بِهِ عَلَيْنَا وَكِيلاً))(اسراء/86).

قديم وغير مخلوق،هرگز قابل «افناء» و نابودى نيست، زيرا قديم بودن، به معنى وجوب وجود است،فنا ونابودى، در طرف نقيض آن مى باشد.

6ـ شگفت اينجاست كه طرفين، موضع نزاع ومحل درگيرى را روشن نكرده ودر يك ميدان غبار آلود، بر روى هم شمشير كشيده اند و محور نفى واثبات طرفين