((قُلْ أَغَيْرَ اللّهِ اتَّخِذُ وَلِيّاً فَاطِرِ السَّمواتِ وَ الأَرْضِ وَ هُوَ يُطْعِمُ وَلاَيُطْعَمُ))(انعام/14).

«بگو آيا غير خدا را سرپرست خود برگزينم، در حالى كه او آفريدگار آسمانها و زمين است؟ روزى مى دهد ولى روزى داده نمى شود(بى نياز از روزى است».

در آيه ديگر مى فرمايد:

((قُلْ مَنْ بِيَدِهِ مَلَكُوتُ كُلِّ شَيْء وَ هُوَ يُجِيرُ وَ لاَ يُجَارُ عَلَيْهِ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ))(مؤمنون/88).

«بگو در دست كيست، حقيقت و واقعيت همه اشياء،در حالى كه او هر كس را بخواهد پناه مى دهد، ولى اگر كسى را مؤاخده كند ديگرى نمى تواند بر خلاف اراده او، آن شخص را پناه دهد؟ اگر مى دانيد باز گوئيد».

با توجه به اين آيات مى توان گفت كه آيه در مقام بيان ويژگيهاى خداست، و خدا چنين امتيازى دارد كه ديگران ندارند و اين امتياز براى خود، زمان و مكان خاصى ندارد، بلكه رفعت مقام او، اين امتياز را ايجاب مى كند.

تو گويى قرآن چنين مى گويد: خدا موجودى است كه:

((لاَ تُدْرِكُهُ الأَبْصاَرُ وَ هُوَ يُدْرِكُ الأَبْصَارَ...))

((وَ هُوَ يُطْعِمُ وَ لاَيُطْعَمُ...)).

((وَ هُوَ يُجِيرُ وَ لاَيُجَارُ عَلَيْهِ...)).

با توجه به اين آيات، روشن مى گردد كه رفعت مقام او باعث يك چنين امتيازى شده است و تخصيص اين امتياز به زمان خاصى مانند دنيا، و تجويز رؤيت در آخرت با مفاد آيه و هدف آن سازگار نيست.