شما وآنچه را كه روى آنها كار مى كنيد(وبه تفسير اشعرى: كارهاى شما را) آفريده است.

استدلال به اين آيه، مبنى بر اين است كه لفظ«ما» در«وما تعملون» مصدريه باشد، وتأويل آيه چنين است:«والله خلقكم وعملكم»، در حالى كه«ما» در آيه ياد شده، موصوله است ومعنى آيه اين است: والله خلقكم والتى تعملونها من الاصنام» ومفاد آيه اين است كه خدا شما را وبت هائى كه روى آنها كار مى كنيد، آفريده است. در اين صورت، مفاد آيه، نظير مفاد اين آيه است:((بَلْ رَبُّكُم رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالاَرْضِ الَّذِى فَطَرَهُنَّ))(انبياء ـ56).

(بلكه پروردگار شما،پروردگار آسمان ها وزمين است كه آنها را آفريده است).

گواه بر اينكه لفظ«ما» در«وما تعملون»، موصوله است نه مصدريه، جمله پيشين است:(ما تنحتون) كه در آن نيز همين«ما» ى موصوله آمده است ونتيجةً خدا چنين مى گويد:«آيا بت هاى تراشيده خود را پرستش مى كنيد در حالى كه خود ومعبودهاى ساخته دست شما، همه آفريده خدا هستيد).

از اين گذشته، خليل الرحمان، با اين آيه مى خواهد مردم بابِل را از بت پرستى باز دارد وبه خدا پرستى بكشاند، واين هدف در صورتى محقق مى شود كه«ما»، موصوله گرفته شود ومقصود اين باشد كه عابد ومعبود، مخلوق خداست، در اين صورت، چنين مى گويد: «چگونه خالق را نمى پرستيد ومخلوق را ميپرستيد». واگر آيه به صورت «ما» ى مصدريه تفسير شود، ارتباطى به مقام احتجاج نخواهد داشت، زيرا در اين صورت، مفاد آيه اين چنين مى شود كه خدا شما وكارهايتان را آفريده است، ودر اين موقع، بت پرست حق دارد، از حضرت خليل بپرسد: اينكه ميگويى خدا ما را آفريده است، سخنى پا بر جا است واز اين جهت بايد او را عبادت كنيم، ولى اينكه مى گويى خدا اعمال ما را آفريده است،