مصائب بر سر او فرو ريخت ودر ماتم فرو رفت.

ولى دينى را كه در صدد اصلاح وپيرايش آن بودم، مى ترسم كه عمامه ها آن را نابود كند:

اى خدا! اگر سرنوشت من اين است كه به زودى از دنيا بروم وعمر من به سر رسد ومهر خاتم من شكسته شود:

اسلام را بركت عطا كن، وبه آن رهبرى آگاه عطا فرما كه در شب تار راه را روشن سازد».

مقصود او از صاحبان عمامه، آن روحانيت متحجرى است كه با در دست داشتن تسبيح هاى بلند با دانه هاى بزرگ، از هر نوع تفكر وتعقل جلوگيرى نموده وتعبد به ظواهر را بدون انديشيدن در آن، مسلك الهى مى پنداشتند، نمونه بارز آن، همان «حنبلى ها وسلفى ها» هستند كه شعار آنان «اعدام عقل» وانديشه است.

دستاويزهاى اشاعره، در مساله خلق افعال

شيخ اشعرى، در اين مورد، به يك رشته آيات استدلال مى كند كه ارتباطى به مسأله ندارد، ولى چه بسا اين آيات براى ساده ذهنان، مايه اشتباه گردد. ما اينك به تفسير صحيح آنها مى پردازيم:

اينك آياتى كه اشعرى با آنها استدلال كرده است:

آيه نخست

1ـ((اَتَعْبُدُونَ مَا تَنْحِتُونَ وَاللَّهُ خَلَقَكُمْ وَمَا تَعْمَلُونَ))(صافات/95ـ96).

ابراهيم به بت پرستان گفت: آيا آنچه را كه مى تراشيد، مى پرستيد؟ خدا،