گواه است بر اينكه بر همه مكان‌ها محيط است و جايى نيست كه از او خالى باشد (مجادله/ 7؛ بقره/ 255 و 115). هر آيه يا روايتى كه خبر از جاى گرفتن خداوند در مكان يا فضايى داده است، معنايى غير از ظاهر دارد؛ مثلًا مراد از «استوا» ى خداوند بر عرش، استيلاى او بر عرش است و مراد از «كسى كه در آسمان است» سلطه و قدرت و تدبير و اوامر و نواهى او است (ملك/ 16 و 17؛ قواعد المرام فى علم الكلام‌، 73- 71؛ مناهج اليقين‌، 204؛ مجمع البيان، 9- 10/ 327).