شده است (نهج‌البلاغه‌، خطبه 179؛ التّوحيد، باب 8؛ الاصول من الكافى‌، 1/ 95). مجسِمه، از فرقه‌هاى اسلامى بر اين باورند كه خداوند داراى جسم و جهت است و مى‌توان او را به رؤيت حسّى درآورد.

اهل حديث (اهل حديث) و اشاعره (اشاعره) نيز معتقدند كه مؤمنان مى‌توانند در آخرت همان سان كه ماه را در آسمان مى‌بينند، خداوند را ببينند؛ امّا متكلّمان اماميّه و معتزله اتّفاق دارند كه خداوند را در دنيا و آخرت نمى‌توان ديد (ارشاد الطّالبين إلى نهج المسترشدين‌، 249- 244؛ كشف المراد، 324- 322). به نظر مى‌رسد اينكه برخى مسلمانان معتقدند خداوند را مى‌توان ديد، اعتقاد خويش را از مسيحيان و يهوديان برگرفته‌اند (الالهيّات على هدى الكتاب والسّنّة والعقل‌، 2/ 138).

***

نفى محلّ حوادث بودن خداوند: تنزيه خداوند از محلّ حوادث‌

يكى از مسائل فلسفه و علم كلام است.

متكلّمان مسلمان معتقدند كه نمى‌توان ذات خداوند را محلّ حوادث دانست و محال است كه حوادث به ذات او قائم باشند؛ زيرا قيام حوادث به ذات، مستلزم تغيير در ذات است. خداوند واجب الوجود است، و واجب الوجود آن است كه همه شئون و كمالاتش را يكباره دارا است.

موجودى را كه در حال تغيير و تكامل است، نمى‌توان واجب الوجود دانست.

وجوب وجود، ملازم فعليّت و مناقض تدريج است (الالهيّات‌، 2/ 121 و 122؛ تجريد الاعتقاد، 180؛ ارشاد الطّالبين‌، 232).

***

نفى مكان: تنزيه خداوند از اينكه در مكانى جاى گيرد

خداوند موجودى غير مادّى و نامتناهى است و از اين رو، ممكن نيست جا و مكانى- مانند آسمان- را اشغال كند.

مكان داشتن از ويژگى‌هاى جسم است و خداوند جسم نيست. (نفى جسمانيّت خدا) اينكه خداوند در همه مكان‌ها حضور دارد، به معناى برترى او از مكان است. سعه وجودى و قيّوميّت خداوند