براى مدّتى طولانى در زندان حبس شد.

حاكمان عبّاسى از وجود امام (ع) بيمناك بودند و هر از چند گاهى ايشان را به زندان مى‌انداختند. روزگار حبس امام (ع) در عهد هارون‌الرّشيد طولانى‌تر بود و بارها به زندان رفت.

شهادت:

هارون عبّاسى، وجود امام كاظم (ع) را در زندان نيز تاب نياورد و فرمان داد ايشان را مسموم كنند. بدين سان، امام (ع) به سال 183 ه. در پنجاه و پنج سالگى در زندان بغداد به شهادت رسيد و پيكر مقدّس‌اش در كاظمين عراق به خاك سپرده شد (كشف الغمّة، 3/ 37- 30).

***

امام رضا (ع): هشتمين امام شيعيان‌

نام مباركش على و دهمين تن از چهارده معصوم (ع) است. به سال 148 ه. در مدينه به دنيا آمد. پدر ارجمندش موسى بن جعفر (ع) امام هفتم است و مادرش، نجمه- ام البنين (س). مشهورترين لقبش رضا است و كنيه‌اش ابوالحسن (مصنّفات شيخ مفيد، 11/ 247).

فضائل و مناقب:

امام رضا (ع) در شمار كسانى است كه خداوند در آيه تطهير فرموده است آنان را از هر عيب و نقصى پيراسته‌ام. از اين رو، او نيز همانند ديگر امامان (ع) سرشتى قدسى و منزّه داشت و از رذيلت‌هاى اخلاقى دور بود. مشهور است كه برجستگى‌هاى اخلاقى آن امام همام (ع) عبارت بوده‌اند از:

1. زهد و بندگى:

حضرت علىّ بن موسى (ع) در بى رغبتى به دنيا و بندگى خدا، جهد فراوان داشت. در پيش چشم مردم، آراسته بود و در خلوت، ساده زيست و زاهد. زبان مباركش همواره به تلاوت قرآن بود و روزه بسيار مى‌گرفت و عبادتى فراوان داشت (عيون اخبار الرّضا، 2/ 176، 178 و 183).

2. فروتنى:

در برابر مردم بسيار فروتن بود. هيچ گاه با كسى تندى نكرد و كلام كسى را نبُريد و پايش را هنگام نشستن پيش كسى دراز نكرد يا به ديوار تكيه نداد (همان، 2/ 182 و 183).

3. علم و آگاهى:

دانش امام رضا (ع) را نمى‌توان با كسى از مردمان زمانه‌اش به قياس نهاد. فضل و برترى علمى‌اش همواره در مناظراتى كه با علما و بزرگان ديگر اديان و فِرَق برگزار مى‌شد، آشكار بود و هيچ كس نتوانست‌