در اِینجا خود همِین جُبار دلِیل بر اِین است که آن چاه اعم از اِین است که چه چاهِی باشد.

«و اگر شراِیط حِیوانِی را لحاظ کرده و از او محافظت کرده باشند جُبار است و هِیچ‌کدام از جراحت‌هاِیِی که حِیوان وارد مِی‌کند، بر عهدۀ صاحب حِیوان نِیست، و همۀ اِینها جُبار است.»

مثلاً فرض کنِید که حِیوانِی مِی‌آِید و چِیزِی را مِی‌شکند ِیا در چِیزِی تصرف مِی‌کند، مثلاً حرکت مِی‌کند و هندوانه ِیا خربزه‌اِی را که سر راهش است با لگد مِی‌زند و از بِین مِی‌برد، درصورتِی‌که آن چوپان و راعِی ِیا آن کسِی که محافظ حِیوان است رعاِیت کرده باشد، جبار است و اِین تقصِیر آن کسِی است که اِین چِیز را وسط راه گذاشته است، چون اِین حِیوان نمِی‌فهمد و اِین چِیز تلف مِی‌شود؛ ِیا اِینکه فرض کنِید که حِیوانِی را به جاِیِی بسته‌اند و بچه ِیا شخصِی مِی‌رود و اذِیّتش مِی‌کند و آن حِیوان هم با لگد مِی‌زند و او تلف مِی‌شود، پرداخت دِیۀ اِین فرد بر عهدۀ صاحب حِیوان نِیست.

بعد فرمودند:

و قَضِیٰ فِی الرِّکازِ الخُمسَ، و قضِیٰ أنّ ثمر النخل لمن أبّرها،... و للعاهِر الحجَرَ؛[1]

اِین رواِیت مفصل است، بعد حضرت راجع به قتل جنِین صحبت مِی‌کنند و مطلب به اِینجا مِی‌رسد که عبادة بن صامت مِی‌گوِید:

و قضِیٰ أن لا ضرر و لا ضرار؛ «پِیغمبر حکم کرد که ضرر و ضرارِی نِیست.»

رواِیت لا ضرر در أقضِیة النبِی صلِّی الله علِیه و آله و سلّم از طرِیق شِیعه

در رواِیات شِیعه، عقبة بن خالد اِین أقضِیة النّبِی و قضاءها را از امام صادق علِیه السّلام قطعه‌قطعه نقل کرده است؛ مثلاً ِیک رواِیت در فقِیه دارد:

بإسناد محمّد بن عبدالله بن هلال عن عُقبَةِ بن خالد عن أبِی‌عبدالله علِیه السّلام

[1]. ترجمه: «رسول خدا صلِّی الله علِیه و آله به پرداخت خمس مال مدفون (گنج و معدن) حکم کردند و حکم کردند که مِیوۀ نخل براِی کسِی است که آن را درست و تلقِیح کند،... و از براِی شخص فاجِر و زناکار (از فرزند بهره‌اِی نِیست) بهرۀ او سنگ است (که به حکم حاکم شرع باِید در صورت إحصان سنگسار شود).» (محقق)