ِیکِی طرِیق صدوق است. طرِیق صدوق به عبدالله بن بکِیر، پدرش است، عن عبدالله بن جعفر حمِیرِی، عن احمد بن محمّد بن عِیسِی، عن الحسن بن علِی بن فضّال، عن عبدالله بن بکِیر. طرِیق صدوق به عبدالله بن بکِیر همِیشه همِین طرِیق است و در مشِیخۀ فقِیه آن را ذکر کرده است.[1] تمام اِینها افرادِی موثق هستند[2] و از اِین نقطه‌نظر اصلاً قابل خدشه نِیست.

در اِین رواِیتِی که صدوق نقل مِی‌کند «لا ضررَ و لا ضِرارَ» دارد و چِیز دِیگرِی ندارد؛ ِیعنِی «إنَّک رجل مُضارّ» و قِید «علِیٰ مؤمن» را ندارد و فقط «لا ضررَ و لا ضِرارَ» را دارد. اِین ِیک طرِیق اِین رواِیت است و سنداً صحِیح و معتبر است و قابل خدشه نِیست؛ پس ِیک رواِیت صحِیح با جملۀ «لا ضررَ و لا ضِرارَ» دارِیم.

بررسِی رواِیت عبدالله بن بکِیر در طرِیق کافِی

طرِیق دوّم به عبدالله بن بکِیر، رواِیت کافِی[3] عن عدّة من اصحابنا، عن احمد بن محمّد بن خالد البرقِی، عن أبِیه، عن عبدالله بن بکِیر، عن زرارة است. اِین رواِیت هم قطعاً صحِیح‌السّند است، به‌جهت‌اِینکه کلِینِی از عده‌اِی از اصحاب نقل مِی‌کند و دأب او در کافِی بر اِین بوده است که رواِیتِی از برقِی را که به نظرش صحِیح مِی‌آِید و راوِی واحدِی متفرد به اِین رواِیت نِیست، [بلکه از تعدادِی روات مشخص است] به عنوان

[1]. من لا ِیحضره الفقِیه، ج 4، ص 427.

[2]. جهت اطّلاع از وثاقت عبدالله بن جعفر الحمِیرِی، رجوع شود به رجال الطوسِی، ص 400؛ فهرست کتب الشِیعة، ص 294؛ رجال العلامة الحلِی، ص 106؛

جهت اطّلاع از وثاقت احمد بن محمّد بن عِیسِی، رجوع شود به رجال النجاشِی، ص 81؛ رجال الطوسِی، ص 351؛ فهرست کتب الشِیعة، ص 60؛ الرجال، ابن‌داود، ص 43؛ رجال العلامة الحلِی، ص 14؛

جهت اطّلاع از وثاقت حسن بن علِی بن فضّال، رجوع شود به رجال النجاشِی، ص 34؛ رجال الطوسِی، ص 354؛ فهرست کتب الشِیعة، ص 123؛ الرجال، ابن داود، ص 114؛ رجال العلامة الحلِی، ص 37.

[3]. الکافِی، ج 5، ص 292.