طمأنِینه که در کتمان پِیدا مِی‌شود، طبعاً از بِین مِی‌رود. در رواِیت هم دارِیم که مؤمن از مؤمن دِیگر سؤال نمِی‌کند، چون آن حِیا، عزت، متانت و آن علوّ مؤمن بالاتر از اِین است که سؤال کند! اِینها به خاطر اِین است.

تلمِیذ: اِین معناِی «استعِینوا علِی قضاء حوائجکم بالکتمان»[1] است؟

استاد: بله، انسان صبر و تحمّل پِیدا مِی‌کند، بعد آن‌وقت آن انکشاف و فرج براِیش حاصل مِی‌شود و دِیگر شدائد براِی انسان سهل و آسان مِی‌شود.

اللَهمّ صلّ علِیٰ محمّدٍ و آلِ محمّد

[1]. شرح نهج البلاغة، ابن‌أبِی‌الحدِید، ج 1، ص 316.