لدَِی‌العقل رفته است و شارع بر اِین اساس، اِین ماهِیت را نفِی کرده است. حالا اِین نفِی در مورد احکام به لسان نفِی است و در مورد خطابات به لسان نهِی است؛ ِیعنِی لازمۀ اِین نفِی، همان نهِی است، منتها به دلالت أشدّ، ِیعنِی اصلاً به معناِی رفع موضوع ضرر، به اِین معنا که در اسلام اصلاً ضررِی وجود ندارد تا اِینکه شارع بخواهد از آن نهِی کند ِیا نه، پس اصلاً دِیگر ضررِی تحقق ندارد.

اللَهمّ صلّ علِیٰ محمّدٍ و آلِ محمّد