پرهيزكاران و زاهدان بر متكبران ستمگر تكبّر و فخر و مباهات كنند، زيرا كمالى كه اهل دنيا به آن مى‌نازند در مقايسه با مقامات معنوى و لذايذى كه اينها احساس مى‌كنند بى‌ارزش و تو خالى مى‌باشد.

(58839- 58832)

و تيقّنوا أنّهم جيران اللَّه غدا،

دليل ديگر بر فرحناكى و شادمانى پرهيزكاران در دنيا آن است كه يقين دارند فردا در جوار قرب خدا هستند. اين عبارت اشاره به لذت و خوشى ديگرى است كه اهل تقوا علاوه بر لذتهايى كه در دنيا بر اثر زهد بر ايشان دست مى‌دهد، لذت مى‌برند و شادمانند، زيرا يقين دارند كه بلافاصله پس از جدايى روحشان از بدن در جوار رحمت الهى حضور به هم مى‌رسانند و اين يقين آنان را در دنيا شادمان و مسرور مى‌كند.

(58850- 58840)

لا تردّلهم دعوة،

يكى از فضيلتهاى اهل تقوا كه ويژه ايشان است استجابت دعا مى‌باشد، كه چون پيوسته در عبادت و اطاعت خدا هستند، روحشان كمال يافته و در پيشگاه حق تعالى كرامت و شرافت كسب كرده‌اند به مقامى دست يافته‌اند كه دعايشان ردّ نمى‌شود، البته اين خصوصيت علاوه بر آن است كه در لذتهاى دنيا با غير خود شريك و در خوشيهاى كاملتر آخرت از ديگران ممتازند.

(58912- 58851) 4- اصل چهارم از اصول مطالب اين عهدنامه آن است كه امام (ع) بندگان خدا را از مرگ و نزديك بودنش به آنها بر حذر مى‌دارد، و آنان را آگاه مى‌كند كه هدفش از اين هشدار آماده كردن ايشان براى مرگ و فراهم كردن توشه لازم به منظور برخورد با آن مى‌باشد تا از خسران و زيان غفلت و بى‌خبرى دور باشند و توشه اين راه هم چنان كه دانستى، پرهيزكارى و عمل صالح است و دستور آمادگى براى مرگ را به اين مطلب تاكيد فرموده است كه مرگ براى هر كس آينده‌اى انديشناك و پيش آمدى مهم با خود به ارمغان مى‌آورد، و بيان فرموده است كه آن پيشامد، ممكن است امرى خير و شايسته و نعمتى خالص و پيوسته، و يا شرّ و زيانبار باشد، تا اين كه رغبت و تمايل انسان را نسبت به تقوا و پرهيزكارى‌