حق تعالى تمام است.

4- هيچ سودى نمى‌تواند بدست آورد مگر خداوند او را بهره‌اى دهد و وسيله آن را برايش فراهم كند.

5- بالاخره خويشتن را از هيچ زيانى نمى‌تواند نگاه دارد جز اين كه خداوند او را از آن زيانها نگاه دارد.

(50978- 50958) امام (ع) پس از اقرار بر اين همه ناتوانى از درگاه خداوند متعال درخواست عفو و بخشندگى كرده در جملات بعد، از چند چيز به او پناه مى‌برد:

الف: با داشتن خدايى غنّى بالذات و بى‌نياز مطلق، محتاج و نيازمند به ديگران باشد.

ب: با آن كه هدايت واقعى و خلل ناپذير خداوند سر تا سر عالم هستى را فرا گرفته، به ضلالت افتد و راه به جايى نبرد.

ج: در حكومت خداوند، و سلطنت او كه همه جا ظاهر است، مورد ظلم و ستم واقع شود.

د: و نيز از اين كه مغلوب شود با آن كه فرمان حق بر همه چيز غالب است.

(50994- 50979) در قسمتى از اين خطبه دعا كرده و از خدا خواسته است كه روح و جان او را نخستين كريمه‌اى قرار دهد كه از او به وسيله مرگ خواهد گرفت، و منظور از كرايم، قواى نفسانى و حواس جسمانى و اعضاى بدنى اوست (چشم، گوش، زبان، دل، دست و پا، و غيره).

با چنين دعايى از خداوند مى‌خواهد كه تا هنگام وفات نيروهاى روحانى و جسمانى او را سالم نگه داشته و به او توفيق بهره‌مندى از آنها را عنايت فرمايد، و پيش از اين كه قوا و اعضاى او از كار بيفتند، روحش از او گرفته‌