در راه خداست. آنچه كه از اموالم صدقه بودنش را نوشتم امرى است واجب و قطعى، خواه من زنده باشم يا مرده بايد در راه رضاى خدا انفاق شود و نيز به خويشاوندانم از بنى هاشم و بنى المطلب و مستحقان دور و نزديك داده شود، و فرزندم حسن (ع) به اين امر قيام كند خود بطور شايسته از آن مصرف كند و آنچه را كه صلاح بداند در مواردى كه رضاى خدا باشد خرج و صرف كند و اگر بخواهد براى اداى دين قسمتى از اموال را بفروشد مانعى نيست، و نيز مى‌تواند آن را به عنوان ملك خودش بفروشد، و بطور كلى تصدى ثروتهاى فرزندان على (ع) بر عهده حسن بن على (ع) است و چنانچه خانه حسن (ع) محل مصرف صدقات نبود و خواست آنها را بفروشد مانعى ندارد و اگر فروخت قيمتش را بر سه قسم تقسيم كند بخشى را در راه خدا صرف كند و قسمتى را در ميان بنى هاشم و فرزندان مطلب بخش كند و يك سوم را هم ميان اولاد ابو طالب خدا پسندانه تقسيم كند، و اگر براى حسن پيشامدى شد و حسين (ع) زنده بود كارها به عهده وى خواهد بود و او چنان كه حسن را دستور دادم انجام دهد و براى اوست آنچه را براى حسن نوشتم و بر عهده اوست آنچه بر عهده حسن مى‌باشد و بعد به اين جمله متن مى‌رسد. و انّ الذى لبنى فاطمه ... و تشريفا لوصلته (كه ترجمه‌اش گذشت)