(2007) 7- نامه ديگر حضرت به معاويه:

: أَمَّا بَعْدُ فَقَدْ أَتَتْنِي مِنْكَ مَوْعِظَةٌ مُوَصَّلَةٌ وَ رِسَالَةٌ مُحَبَّرَةٌ- نَمَّقْتَهَا بِضَلَالِكَ وَ أَمْضَيْتَهَا بِسُوءِ رَأْيِكَ- وَ كِتَابُ امْرِئٍ لَيْسَ لَهُ بَصَرٌ يَهْدِيهِ- وَ لَا قَائِدٌ يُرْشِدُهُ قَدْ دَعَاهُ الْهَوَى فَأَجَابَهُ- وَ قَادَهُ الضَّلَالُ فَاتَّبَعَهُ- فَهَجَرَ لَاغِطاً وَ ضَلَّ خَابِطاً وَ مِنْ هَذَا الْكِتَابِ لِأَنَّهَا بَيْعَةٌ وَاحِدَةٌ لَا يُثَنَّى فِيهَا النَّظَرُ- وَ لَا يُسْتَأْنَفُ فِيهَا الْخِيَارُ- الْخَارِجُ مِنْهَا طَاعِنٌ وَ الْمُرَوِّي فِيهَا مُدَاهِنٌ (56143- 56083)

[لغات‌]

(محبّره): آرايش يافته (تنميق): زينت دادن نامه (هجر يهجر هجرا): موقعى كه شخصى هذيان بگويد، يا در سخن گفتن به فحش و ناسزا پردازد.

(لغط): صدا و هياهو (خبط): در اصل، حركت نامنظم، و خبط عشواء، به شتر ماده‌اى گفته مى‌شود كه بيناييش ضعيف باشد.

(مروّى): فكر كننده (مداهنه): ظاهر سازى، خود را به كارى راضى نشان دهد و در حقيقت مخالف باشد.

[ترجمه‌]

«پس از حمد خدا و نعت پيامبر، اندرزهاى پى در پى تو، به همراه نامه تزيين شده‌ات كه با گمراهيهاى خويش مزين كرده و با سوء رأيت امضاء كرده‌اى، به من رسيد.

اين نامه از مردى است كه ديده بصيرت ندارد تا باعث هدايتش شود و راهنمايى ندارد، تا ارشادش كند، هواى نفس او را به سوى خود فراخوانده و او