(2006) 6- از نامه‌هاى حضرت به معاويه:

إِنَّهُ بَايَعَنِي الْقَوْمُ الَّذِينَ بَايَعُوا؟ أَبَا بَكْرٍ؟ وَ؟ عُمَرَ؟ وَ؟ عُثْمَانَ؟- عَلَى مَا بَايَعُوهُمْ عَلَيْهِ- فَلَمْ يَكُنْ لِلشَّاهِدِ أَنْ يَخْتَارَ- وَ لَا لِلْغَائِبِ أَنْ يَرُدَّ- وَ إِنَّمَا الشُّورَى لِلْمُهَاجِرِينَ وَ الْأَنْصَارِ- فَإِنِ اجْتَمَعُوا عَلَى رَجُلٍ وَ سَمَّوْهُ إِمَاماً كَانَ ذَلِكَ لِلَّهِ رِضًا- فَإِنْ خَرَجَ عَنْ أَمْرِهِمْ خَارِجٌ- بِطَعْنٍ أَوْ بِدْعَةٍ رَدُّوهُ إِلَى مَا خَرَجَ مِنْهُ- فَإِنْ أَبَى قَاتَلُوهُ عَلَى اتِّبَاعِهِ غَيْرَ سَبِيلِ الْمُؤْمِنِينَ- وَ وَلَّاهُ اللَّهُ مَا تَوَلَّى- وَ لَعَمْرِي يَا؟ مُعَاوِيَةُ؟ لَئِنْ نَظَرْتَ بِعَقْلِكَ دُونَ هَوَاكَ- لَتَجِدَنِّي أَبْرَأَ النَّاسِ مِنْ دَمِ؟ عُثْمَانَ؟- وَ لَتَعْلَمَنَّ أَنِّي كُنْتُ فِي عُزْلَةٍ عَنْهُ- إِلَّا أَنْ تَتَجَنَّى فَتَجَنَّ مَا بَدَا لَكَ وَ السَّلَامُ (56075- 55977)

[لغات‌]

(عزله): اسم مصدر از اعتزال است.

(تجنّى): آن است كه بر كسى گناهى ببندند كه آن را انجام نداده است.

[ترجمه‌]

«همان مردمى كه با ابو بكر و عمر و عثمان بيعت كردند، با همان قيد و شرطها با من بيعت كردند، بنا بر اين نه، آن كه حاضر بود اختيار فسخ دارد و نه آن كه غايب بود، اجازه ردّ كردن. شورا، تنها از آن مهاجران و انصار است، اگر ايشان بطور اتفاق كسى را امام دانستند خداوند از اين امر راضى و خشنود است و اگر كسى از فرمان آنان با زور سر نيزه يا از روى بدعت خارج شود او را به جاى خود مى‌نشانند، پس اگر سرپيچى كند با او نبرد مى‌كنند، چرا كه از غير طريق اهل ايمان پيروى كرده، و خدا او را در بيراهه رها مى‌كند.