(1204) 204- از خطبه‌هاى آن حضرت (ع) است:

قسمت اوّل خطبه‌

الْحَمْدُ لِلَّهِ الْعَلِيِّ عَنْ شَبَهِ الْمَخْلُوقِينَ- الْغَالِبِ لِمَقَالِ الْوَاصِفِينَ- الظَّاهِرِ بِعَجَائِبِ تَدْبِيرِهِ لِلنَّاظِرِينَ- وَ الْبَاطِنِ بِجَلَالِ عِزَّتِهِ عَنْ فِكْرِ الْمُتَوَهِّمِينَ- الْعَالِمِ بِلَا اكْتِسَابٍ وَ لَا ازْدِيَادٍ- وَ لَا عِلْمٍ مُسْتَفَادٍ- الْمُقَدِّرِ لِجَمِيعِ الْأُمُورِ بِلَا رَوِيَّةٍ وَ لَا ضَمِيرٍ- الَّذِي لَا تَغْشَاهُ الظُّلَمُ وَ لَا يَسْتَضِي‌ءُ بِالْأَنْوَارِ- وَ لَا يَرْهَقُهُ لَيْلٌ وَ لَا يَجْرِي عَلَيْهِ نَهَارٌ- لَيْسَ إِدْرَاكُهُ بِالْإِبْصَارِ وَ لَا عِلْمُهُ بِالْإِخْبَارِ (50616- 50555)

[ترجمه‌]

«ستايش خدايى را سزاست كه از همانندى آفريدگان برتر و از آنچه كه وصف كنندگان گويند والاتر است، با آفرينشهاى شگفت‌انگيز خود در چشم نظاره كنندگان ظاهر و آشكار است، به سبب شكوه و ارجمنديش از انديشه توهم كنندگان پنهان است، دانايى است كه دانش او اكتسابى نيست و بر آن افزوده نشود و از كسى فرا نگرفته است، همه چيز را بدون احتياج به فكر و انديشيدن، به اندازه‌اش مقرر فرموده است، ذات اقدسى كه تاريكيها او را فرا نمى‌گيرد، و از روشنيها كسب نور نمى‌كند، شب او را در بر نمى‌گيرد و روز بر او نمى‌گذرد، دريافت او با چشم ظاهر و آگاهى او با شنيدن اخبار نيست.»