اكرم عليه آنها نفرين كرد و گفت: خدايا عقوبت خود را بر مضر وارد كن و سالهايى مثل سالهاى يوسف بر آنان قرار ده، بدين علت هفت سال به قحطى و خشكسالى دچار شدند تا به حدّى كه پشم شتر آميخته با خون را مى‌خوردند و آن را علهز مى‌خواندند، و از شدت فقر و تنگدستى دختران خود را زنده به گور كردند، و مؤيد اين مطلب آيه ديگر است كه مى‌فرمايد: «وَ لا تَقْتُلُوا أَوْلادَكُمْ خَشْيَةَ إِمْلاقٍ‌ [1]».

برخى گفته‌اند: كه زنده به گور كردن آنان دخترانشان را به دليل غيرتمندى آنان بوده است و داستان آن چنين است كه در سالى از سالها قبيله تميم از فرمانروايى نعمان ابن منذر سرپيچى كردند، او هم غضب كرد و برادرش ريان بن منذر، را با تعداد زيادى از قبيله بكر بن وائل به جنگ آنان فرستاد، او هم با لشكريان خود، چهار پايان آنها را تصرف كرد و زن و فرزندهايشان را به اسيرى گرفت و به سوى نعمان برد اما بعد مردم بنى تميم به درخواست پيش نعمان رفتند و التماس كردند كه آنچه از آنها برده شده باز پس دهد، نعمان به حال آنها رقّت كرد و پذيرفت كه اسيرانشان را آزاد كند اما در اول گفت: هر زن و دخترى كه پدر خود را انتخاب كند و بخواهد به قبيله خود برگردد آزاد است و هر كس بخواهد همين جا بماند بايد باشد همه آنها قبيله خود را ترجيح دادند مگر دختر قيس بن عاصم كه اسير كننده خود را برگزيد، قيس كه به غيرتش بر خورد با خود عهد كرد كه هر چه دختر برايش متولد شود زنده به گور كند و از آن به بعد دختران خود را چنين مى‌كرد و بسيارى از بنى تميم هم از او پيروى كردند، اين بود علت رسميت يافتن اين سنت غلط.

2- دومين بلايى كه بر اثر جهل گريبانگير ملتهاى پيشين شده بود،