مقدم آن از لو اراد اللَّه تا الارض‌ [1] مى‌باشد.

(44344- 44314)

و لكن اللَّه سبحانه جعل رسله ... اذى،

پس از بيان برهان و استدلال بر اين كه چرا خداوند اولياى خود را از ثروتمندان و اهل رفاه قرار نداد به اثبات مزيتى پرداخته است كه در عوض آن محروميتها امتيازى به ايشان عطا فرموده است، و آن عبارت از نيروى تصميم و عزم راسخ براى تبليغ رسالت مى‌باشد و به اين دليل آنان را اولو العزم مى‌گويند كه عزم خود را جزم مى‌كنند و با كمال قدرت در برابر آزار مخالفان مقاومت مى‌كنند مى‌جنگند و مى‌كوشند تا دين خدا را به حاكميت بنشانند هر چند در ظاهر جزء مستضعفان و اهل مسكنت و قناعت مى‌باشند و با گرسنگى و برهنگى مى‌سازند.

در متن عبارت، امام (ع) مى‌فرمايد: خدا به اولياى خود اراده‌اى قوى و ظاهرى ضعيف و فقير داد امّا با قناعتى كه قلبها و چشمها را پر از بى‌نيازى مى‌كرد صفت پر كردن كه براى قناعت آورده است به اين اعتبار است كه قناعت آن چنان آنان را بلند طبع و بى‌نياز مى‌كند كه هيچ توجهى به تمتّعات دنيا نشان نمى‌دهند و گويا چشم و دلشان پر شده و جايى براى كالاهاى دنيا ندارد كه مورد طلب و درخواست واقع شود، و نيز اين ويژگى را براى فقر و بينوايى هم آورده است، و اين بدان علت است كه گرسنگى زياد باعث ناتوانى و آزار چشم و گوش مى‌شود و گويا آن چنان چشمها و گوشهاى مردان خدا را فرا گرفته است كه پر شده و جا براى چيز ديگرى در آن پيدا نمى‌شود و تمام اينها آدمى را مستعدّ وصول به كمال مى‌كند زيرا كه بارها گفته شده است كه شكمبارگى هوشيارى را