يكى اين كه كلمه أخبار كه مضاف بوده حذف شده و مضاف اليه آن كه الحجّه مى‌باشد باقى مانده است و معناى سخن حضرت چنين است: كسى كه از وجود امام در زمان خود آگاهى و اطلاع دارد حكم استضعاف بر او، بار نيست.

احتمال دوم آن كه مراد از حجّت أخبار و رواياتى باشد كه از طرف امام نقل مى‌شود و واجب است كه طبق آنها عمل شود، نه آگاهى و اطلاع از وجود امام.

قطب راوندى مى‌گويد: ممكن است اين سخن اشاره به يكى از دو آيه قرآن باشد:

الف- «إِنَّ الَّذِينَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلائِكَةُ ظالِمِي أَنْفُسِهِمْ قالُوا فِيمَ كُنْتُمْ، قالُوا كُنَّا مُسْتَضْعَفِينَ فِي الْأَرْضِ قالُوا أَ لَمْ تَكُنْ أَرْضُ اللَّهِ واسِعَةً فَتُهاجِرُوا فِيها فَأُولئِكَ مَأْواهُمْ جَهَنَّمُ وَ ساءَتْ مَصِيراً. [1]» پس مراد حضرت آن است كه هر كس امام را بشناسد و احكام و دستور العملهاى الهى را درست درك كند چنين شخصى هرگز مستضعف نيست اگر چه در وطن خود باشد و زحمت سفر به جانب امام را بر خود هموار نكند چنان كه ياد شدگان در آيه مذكور نمى‌توانند خود را مستضعف به حساب آورند.

ب- آيه بعد، پشت سر همين آيه است كه مى‌فرمايد: «إِلَّا الْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجالِ وَ النِّساءِ وَ الْوِلْدانِ لا يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً وَ لا يَهْتَدُونَ سَبِيلًا فَأُولئِكَ عَسَى اللَّهُ أَنْ يَعْفُوَ عَنْهُمْ.» [2] يعنى آنان كه در اين آيه ذكر شده‌اند، به اين دليل مورد عفو

[2] سوره نساء (4) آيه (97 و 98) يعنى: مگر آن گروه از مردان و زنان و كودكان كه براستى مستضعف بودند و گريز و چاره‌اى بر ايشان ميسّر نبود و راهى به نجات خود نمى‌يافتند، اميد است كه ايشان را خداوند مورد عفو خود قرار دهد.