اشاره كرده و فرموده است: از ميان جامعه اسلامى كسانى را در رأس كارهاى اجتماعى بگذار كه اهل تجربه و با حيا و از خانواده‌هاى درستكار و پيشقدم در اسلام بوده باشند به دليل آن كه اينها داراى كريمترين اخلاق و با ارزشترين آبرو هستند، به طمع مال و منال كار نمى‌كنند و عاقبت انديشترين افراد مى‌باشند و بر خلاف آنچه گفته شده مهمترين امرى كه باعث فساد و تباهى جامعه مى‌شود آن است كه كارها به دست كودك صفتان پست و بى‌تجربه افتد، زيرا همه امور بر عكس خواهد شد و نظام به هم پيوسته اجتماعى از هم گسيخته و جهان را ظلم و فساد فرا خواهد گرفت و بعد به موقيتهايى اشاره مى‌فرمايد كه براى مردم دنيا در نتيجه خلافكاريهاى مذكور پيش خواهد آمد.

(41928- 41918) 1- در آن هنگام شمشير زدن و تحمل ضربات آن براى مؤمن از به دست آوردن يك درهم از راه حلال آسانتر خواهد بود، زيرا اختلافها و سپردن كارها به نااهلان نظم جامعه را بر هم مى‌زند، حلال و حرام به هم آميخته مى‌شود و بلكه راههاى در آمد حرام بيشتر از حلال مى‌شود.

(41936- 41929) 2- در آن موقع، اجر و پاداش مستمندى كه طرف بخشش واقع مى‌شود، از اجر و ثواب بخشنده بيشتر است، به دو دليل:

الف- بسيارى از عطا كنندگان، آنچه كه به مستحقان مى‌بخشند، يا از راه حرام به دست آورده‌اند و يا اين كه به قصد ريا و خودنمايى و هواى نفس و به خاطر بهره‌كشى و اغراض دنيوى و يا ترس از شترى كه از ناحيه شخص مستمند، يا زيردست احتمال مى‌دهند، انجام مى‌دهند و به اين دليل اجر و پاداشى ندارند، اما شخص فقير و مستحق به نيت و قصد او كار ندارد و شرعا موظف نيست كه از منشأ در آمد وى تحقيق به عمل آورد و همين كه به منظور رفع نياز و امرار معاش خود مى‌گيرد مأجور و مثاب مى‌باشد.