خبر مبتداى محذوف يعنى هم مى‌باشد، و شبيه اين عبارت در سخنان امام (ع) اول خطبه 226 كه در هنگام غسل پيامبر اكرم خطاب به آن حضرت گفت نيز وجود داشت و مرجع ضمير هم در اين عبارت اولياى خداست كه در زمانهاى بعد از زندگانى امام (ع) به دنيا آمده‌اند و مفسّران شيعه مى‌گويند حضرت از اين كلمه، اولاد معصومش را اراده فرموده است كه پيشوايان جامعه بودند:

(41910- 41896)

اسمائهم فى السماء معروفه،

اين جمله اشاره به مقام و مرتبه والاى آنها در پيشگاه حق تعالى، و قرار داشتن اسامى و صفات آنان در ديوان صديقان مى‌باشد، اما در روى زمين و ميان اهل دنيا كه خيال مى‌كنند كمال و سعادتى جز در اين جهان ماده وجود ندارد، ناشناخته مانده‌اند، معمولا از چهره اهل صلاح و مؤمنان صديق دورى از دنيا و امور مادى، ظاهر است، از اين رو با اهل دنيا آميزش ندارند و اين امر، باعث مى‌شود كه گمنام به سر برده و شناخته نشوند، و در جمله بعد هشدار داده است كه بر اثر بدانديشى و نداشتن وحدت كلمه در آينده با وضع و حالات بدى روبرو خواهند شد و دنيا را به فساد و تباهى خواهند كشيد و آن عبارت از مسئوليت دادن به بى‌تجربه‌ها و افراد پست مى‌باشد كه در نتيجه هر چه دنيا به آنان رو آورد مايه عقب ماندگى شده و به هر سبب و وسيله‌اى متوسل مى‌شوند از آنان قطع و كنده شود، (41917- 41911) واژه وصل در اين سخن امام (ع): جمع وصله است و منظور از آن نظامهاى اجتماعى است كه به واسطه وجود رسول اكرم و مديريّت آن حضرت در امور زندگى و معاد، مايه سعادت دنيا و آخرت آنان بود.

از جمله امورى كه در ايجاد روابط حسنه اهميت دارد و سبب صلاح عالم و اهل آن مى‌باشد، آن است كه اشخاص با شرافت و بزرگوار، كارهاى اجتماعى را به دست گيرند، چنان كه در عهدنامه مالك اشتر نيز به اين معنا