و كارهاى ديگر را كنار بگذارد به اين علت امام (ع) خدا را از اين امر كه از ويژگيهاى مخلوق مى‌باشد منزه دانسته و نسبت اين صفت رنج و زحمت در حفظ چيزى را به خداوند بر خلاف معمول دانسته است.

(41448- 41436)

62- ارساها،

زمين را آفريد اما نه روى قرارگاهى كه آن را نگه دارد، و نيز آن را بر افراشت بدون ستونهاى محسوس، قرارگاه و ستونهاى بالا برنده آن تنها قدرت كامل حق تعالى بوده است.

(41454- 41449)

63- حصّنها من الاود و الاعوجاج،

پروردگار عالم زمين را از آن كه در حركت خود از مسير حقيقيش به جهتى ديگر منحرف شود نگهدارى فرمود ...

حكمت و مصلحت اين امر در جاى خود به ثبوت رسيده است.

(41460- 41455)

64- و منعها عن التهافت و الانفراج،

زمين را از درهم ريختن و پراكندگى اجزيش از همديگر باز داشت و آن را كروى شكل آفريد و در جاى خودش قرار داد.

(41462- 41461)

65- ارسى اوتادها،

ميخهاى آن را كه همان كوههاست محكم و استوار ساخت ضمن تفسير خطبه نخستين كتاب بيان داشتيم كه به چه طريق كوهها به منزله ميخهاى زمين مى‌باشد.

(41465- 41463)

66- ضرب اسدادها،

سدها بر روى زمين نصب فرمود منظور از سدها كوههاست و يا آنچه كه شهرها و سرزمينها را از همديگر مجزّا مى‌كند.

(41468- 41466)

67- استفاض عيونها،

چشمه‌سارهاى زمين را جوشان ساخت چنان كه قرآن يادآور شده است، «وَ فَجَّرْنَا الْأَرْضَ عُيُوناً»، [1] در گذشته به اين موضوع اشاره كرده‌ايم.

(41480- 41469)

68- خدّ أوديتها،

واديها و قسمتهاى روى زمين را از هم جدا كرد، كوهها و تپّه‌هاى آن را ممتاز و مشخّص كرد. پس از بيان كردن و شمردن قسمتى از آثار