تقارن بر قرار ساخته، پس وى را قرينى نيست، شارح اين مطلب را به دو دليل كه از سخن امام (ع) برمى‌آيد به اثبات رسانده است:

الف- حق تعالى تمام موجودات نزديك به يكديگر را آفريده و اگر خود قرين داشته باشد پس خودش هم جزء مقترنات و مخلوق خود خواهد شد و اين امرى محال و باطل است.

ب- تقارن نيز مثل تضاد از باب اضافه است، و براى تحقق آن، يكى از طرفها نياز و احتياج به طرف ديگر دارد، و اگر براى خدا هم قرين و همتاى نزديكى فرض شود، نيازمندى و نقص در وى لازم مى‌آيد چنان كه در نفى تضادّ تشريح شد و اين امر بر ذات اقدس خداوند محال و باطل است.

18- اين صفت كه در واقع شاهد مثال و شرحى براى ويژگى شماره 16 مى‌باشد آن است كه به عنوان نمونه خالق جهان ميان مخلوقاتى چند تضاد بر قرار ساخته كه از جمله آنها نور و ظلمت يا تاريكى و روشنايى است.

اختلاف دانشمندان در تعريف حقيقت و ماهيت ظلمت: ميان بعضى از دانشمندان در چگونگى وقوع تضادّ بين نور و ظلمت اختلافى است كه از تعريف ظلمت نشأت گرفته، برخى آن را عدمى دانسته و عده ديگر وجودى مى‌دانند كه شارح از اين عدّه است و آن را امرى وجودى و ضدّ نور مى‌داند گروه سوم برآنند كه حقيقت ظلمت روشن نبودن چيزى است كه در اصل بايد روشن باشد [1].

بنا بر اين قول عدم صرف نيست و مجازا ضد خواهد بود. و برخى ديگر از مثالهايى كه حضرت به عنوان مثال براى متضادها بيان فرمود. از اين قرار است: سفيدى و سياهى، خشكى و ترى، گرمى و سردى و تضادى كه خداوند تعالى ميان اينها بر قرار ساخته عبارت از آن است كه آنها را با اين طبيعتهاى متخالف آفريده است.