صورت عدم افاضه مى‌فرمايد، چنان كه قرآن به اين معنا اشاره مى‌كند: «وَ نُفِخَ فِي الصُّورِ فَصَعِقَ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ، إِلَّا مَنْ شاءَ ...» [1] شكل استدلال براى اثبات اين صفت بر طبق قياس استثنايى چنين است: اگر خدا هم مانند بقيه مخلوقات مقهور فنا و نيستى بود جايز الفنا و ممكن مى‌بود و حال آن كه واجب الوجود بالذات است، پس مقهور فنا نيست بلكه جاويد است و براى هميشه ثابت مى‌باشد.

(40363- 40361) 13- حق تعالى يكتا و أحد است، واحد نيست كه در سلسله اعداد در آيد، بلكه مبدأ تمام كثرات و شمارنده همه آنهاست، در مباحث گذشته بارها اين معنا را بيان داشتيم كه: اطلاق وحدت بر خدا چگونه و به چه معناست و اين جا، نيازى به اعاده آن نيست.

(40367- 40364) 14- جاودانه است نه در محدوده زمان، اين نيز در گذشته روشن شد كه دائم بودن وجود حق تعالى به معناى مساوى بودن وجود او با وجود زمان است، زيرا وى پس از آفرينش مجرّدات زمان را ايجاد فرمود و مساوى با زمان بودن به معناى در زمان بودن نيست و به دليل اين كه واژه امد به معناى نهايت زمان و سرانجام فرصتى است كه براى موجود زمانى تحقّق دارد و نيز ثابت شده است كه خداوند موجودى زمانى نيست بنا بر اين ثابت مى‌شود كه وى جاودانى و بدون زمان است.

(40371- 40368) 15- استوار است امّا بر پايه‌اى متكى نيست كه او را بر پاى دارد مانند همه ممكنات و اين در حقيقت همان معناى واجب الوجود است كه ما در شرح جمله الحمد للَّه الدال على وجوده بخلقه مبرهن ساختيم و نيز بسيارى از مباحث اين فصل در آن خطبه ذكر شده است.