يعنى هيچ يك از پيروان ابليس نتوانست شبهه‌اى را بر من القا كند و حقّ را به باطل بيارايد و بر من مشتبه سازد.

(3623- 3609) امام (ع) به موضوع سوّم اشاره كرده و فرموده است: و ايم اللّه لافر طنّ حوضا انا ماتحه الى آخر. افراط حوض را براى جمع‌آورى سپاه و فراهم كردن ابزار جنگ استعاره آورده است و «انا ماتحه» را كنايه از اين آورده است كه خود سرپرستى و اختيار اين جنگ را به عهده خواهد داشت. از اين جهت كه جنگ شبيه دريا و آب فراوان است، اوصاف آب را براى آن استعاره آورده است. در مثل گفته مى‌شود فلان غوّاص غمرات و فلان متغمّس فى الحرب، يعنى فلان كس در گردابها فرو رفت و فلانى در جنگ غوطه‌ور شد. جايز است در اين جا لفظ حوض را استعاره بياورد و آن را با كلمات «متح» و «فرط» و «اصدار» و «ايراد» ترشيحيّه كند.

امام با اختصاص «متح» به نفس خود تهديد آنها را تأكيد مى‌كند، زيرا آنها به سختى و شجاعت او آگاه بودند. مضاف اليه ماتح در حقيقت حذف شده است و تقدير آن چنين بوده است: انّه ماتح ماؤه زيرا آب از حوض قابل كشيدن است. سپس استعداد خود را در سخت گرفتن بر آنها توصيف مى‌كند و به كنايه مى‌فرمايد هر كه در آن حوض وارد شد نجات پيدا نمى‌كند و به منزله كسى خواهد بود كه غرق مى‌شود و هر كس جان سالم به در برد دوباره به ميدان جنگ برنمى‌گردد و مجدداً در صدد تهيّه تداركات جنگ برنمى‌آيد، و سپس اين حقيقت را با سوگند خالق متعال تأكيد مى‌فرمايد.

اصل كلمه «ايم»، ايمن و جمع يمين است. نون آن براى تخفيف حذف شده همان گونه كه «لم يكن» را «لم يك» تلفّظ مى‌كنند. و بنا به قولى «ايم» مستقلًا اسمى است كه براى سوگند وضع شده، شرح بيشتر در كتابهاى نحو آمده است.