(1011) 11- از سخنان آن حضرت خطاب به پسرش محمد بن حنفيه هنگامى كه در جنگ جمل پرچم را به او داد ايراد فرمود

تَزُولُ الْجِبَالُ وَ لَا تَزُلْ- عَضَّ عَلَى نَاجِذِكَ أَعِرِ اللَّهَ جُمْجُمَتَكَ- تِدْ فِي الْأَرْضِ قَدَمَكَ- ارْمِ بِبَصَرِكَ أَقْصَى الْقَوْمِ وَ غُضَّ بَصَرَكَ- وَ اعْلَمْ أَنَّ النَّصْرَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ سُبْحَانَهُ (3667- 3638)

[لغت‌]

(ناجذ): دندانهاى بين انياب و كرسى، بنا به قول جوهرى دندانهاى بعد از كرسى است به قول ديگر همه دندانهاى كرسى نواجذ است.

[ترجمه‌]

«اگر كوهها از جا كنده شود تو از جايت تكان نخور، دندانهايت را بهم بفشار و كاسه سرت را به خدا بسپار، قدمهايت را بر زمين بكوب، آخر سپاه را چشم‌انداز خودساز و چشمت را نيم‌باز قرار ده، و بدان كه پيروزى از جانب خداوند سبحان است.»

[شرح‌]

(3642- 3624) در اين بخش، امام (ع) به چگونگى جنگ و پيكار اشاره كرده و فرزندش را از اضطراب و عقب‌نشينى نهى كرده و تأكيد مى‌كند كه اگر كوهها از جا كنده شوند تو از جايت تكان نخور.

ترجمه شرح نهج البلاغه(ابن ميثم) ج‌1 600 فرموده است: الا و ان التقوى مطايا ذلل حمل عليها اهلها و اعطوا ازمتها فاوردتهم الجنة. ..... ص : 600