و چنانچه اى خواجه! به خلوت خاصّ حضرت معشوق راه يافتى، ديگر نيازى به خانقاه و رباط (محلّ عبادت) ندارى؛ زيرا مقصود از انزواى در آن دو، رسيدن به وصال محبوب است، چون او را با خود و همه مظاهر مشاهده نمايى، به كناره گيرى از خلق چه حاجت دارى؟ به گفته خواجه در جايى:

آرى، عاشق چون به مشاهده جمال محبوب خويش دست مى يابد، به گونه اى از خود بى‌خود خواهد شد كه از راهنمايى عقل بى‌نياز مى گردد و عشقش رهنماى او مى‌شود؛ بدين جهت نبايد وى را چون ديوانگان به گفتار و اعمالش مؤاخذه نمود و بى ادبش ناميد.

خواجه هم مى خواهد بگويد: من هنگامى مكلّف به رعايت ادب مى باشم كه عقل خود را با آشاميدن شراب تجلّيات حضرت دوست از دست نداده باشم، چون.

[1] - ديوان حافظ، چاپ قدسى، غزل 371، ص 278.

[2] - ديوان حافظ، چاپ قدسى، غزل 422، ص 311.