لذا باز مى گويد:

اى خواجه! دواى درد عشق تو به معشوق حقيقى را جز دختر رَزْ و آنكه در مظاهر خود را پنهان داشته نمى كند و تنها اوست كه به وجد آورنده‌ات خواهد بود، و به او حيات ابدى مى يابى و آن در كنار موجودات نيست، بلكه با تو و با آنها مى‌باشد؛ كه: «أَلا! إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْ‌ءٍ مُحِيطٌ»[2]: (آگاه باش! كه حقيقتاً او به هر چيزى احاطه دارد.)؛ پس دواى درد خود را در مظاهر و در خود جستجو نما؛ كه: «سَنُرِيهِمْ آياتِنا فِي الْآفاقِ وَ فِي أَنْفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ»[3]: (بزودى نشانه‌هاى آشكار خود را در آفاق و نواحى [جهان‌] و وجود خودشان به آنان نشان خواهيم داد، تا براى ايشان روشن گردد كه براستى تنها او حقّ است.- همچنين:

504

«مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ، جَلَّ أمْرُهُ.»

[4] (هركس نَفْس خويش را بشناسد، كارش بالا مى گيرد.) پس بكوش تا به دواى درد خود دست يابى و از سرگردانى به رَوْح و راحتى نايل آيى. در جايى مى گويد:

[1] - ديوان حافظ، چاپ قدسى، غزل 326، ص 250.

[2] - فصّلت: 54.

[3] - فصّلت: 53.

[4] - غرر و درر موضوعى، باب معرفة النّفس، ص 387.