به ديدارش نايل شدم، ديگر او بجاى عقل من خواهد بود؛ كه:

733

«وَلَأسْتَغْرِقَنَّ عَقْلَهُ بِمَعْرِفَتى، وَلَأقُومَنَّ لَهُ مَقامَ عَقْلِهِ.»

[1]: (و هر آئينه عقل او [عامل به رضاى خود] را غرق در معرفت و شناخت خود ساخته و خود به جاى عقل او قرار خواهم گرفت.- به گفته خواجه در جايى:

و نيز در جايى مى گويد:

در اين موقعيّت، اظهار عقل و وجود نمودنِ عاشق، بى ادبى است، اگرچه ديگران او را به رعايت نكردن احكام عقل بى‌ادب بخوانند؛ كه:

506

«إذا تَخَلَّى الْمُؤْمِنُ مِنَ الدُّنْيا، سَما وَ وَجَدَ حَلاوَةَ حُبِّ اللَّهِ، وَكانَ عِنْدَ أهْلِ الدُّنْيا كَأَنَّهُ قَدْ خُولِطَ.»

[4]: (هرگاه مؤمن از دنيا فارغ گشته و آن را رها كند، اوج گرفته و شيرينى دوستى خدا را مى يابد، و نزد اهل دنيا گويى كه به پريشانى [عقل‌] گرفتار است.) در جايى مى گويد:

[1] - وافى، ج 3، ابواب المواعظ، باب مواعظ اللَّه سبحانه، ص 40.

[2] - ديوان حافظ، چاپ قدسى، غزل 34، ص 61.

[3] - ديوان حافظ، چاپ قدسى، غزل 489، ص 353.

[4] - اصول كافى، ج 2، ص 130، روايت 10.