از آن تعين يافته بودند باز گرديدند و از آن (اصل) استمداد و يارى جستند، و اين يارى جستن منتهى به اصول هفت‌گانه شد، و اصول- به حكم اين طلب- از مرتبه «عمايى» در حالى كه متوسل به باطن آن- يعنى مركز برزخيت دوم- بود بازگشت نمود، و آن؛ به اصول آن (برزخيت دوم) كه مفاتيح غيب است باز گرديد و آن؛ به مرتبه هويت و باطن اسم «الله» بازگشت كرد و آن به مرتبه غيب الغيوب.

363/ 4 و اين دومين دوره معنويت محبت اصلى است، لذا آن‌چه كه پائين‌تر از آن بود به سرعت آغاز به فرود آمدن كرد و سارى شدن در مفاتيح، و به واسطه آن (مفاتيح سارى) در باطن اصول؛ و بدان؛ در ظاهر آن و بدان؛ در هر دو طرف برزخيت دوم؛ و آن‌چه از حقايق الهى فعلى و كونى انفعالى كه آن دو (طرف) اشتمال بر آن دارند شد، در اين حال قيامت آنها برپا شده و شوق‌هاشان دو چندان گرديده و همين‌طور ادامه داشت تا كمالات‌شان ظهور پيدا كند. در اين هنگام اسم «حى» به آن‌چه از تدبير كلى كه در ناگزير بودن حكم ايجادى اصلى بدان اختصاص دارد فرصت پيدا مى‌كند و اسم «عليم» به جهت تفصيل اين تدبير گران‌قدر پيش مى‌افتد؛ و اسم «مريد» براى ترتيب دادن آن‌چه را كه اسم «عليم» در مرتبه علم ديرين جدا كرده توجه مى‌كند، و حقيقت قلم اعلا و حقايق ارواح مهيّم به «قدم صدق» در پيش بودن بر قبول ايجاد و ظهور در عالم ارواح- بدون واسطه- اختصاص مى‌يابد، و حقيقت لوح محفوظ بر قبول وجود به واسطه قلم- يعنى به سبب نيروى رابطه- آشكار مى‌شود، و اسم «قائل» به سرعت مبادرت به حكم مى‌كند؛ يعنى به واسطه كلمه «كن- باش»- به حكم مشتمل بودن باقى بر آن- و اسم «قدير» براى آشكار كردن حكم «قائل»- به واسطه اثربخشى- اهتمام مى‌ورزد، و اسم «جواد» كه عين رحمت و بخشش و جود است به حقيقت قلم و مهيّمان- بدون واسطه- و به لوح و آن‌چه از ارواح و روحانيّات كه در بردارد؛ به واسطه قلم افاضه مى‌كند، و اين به واسطه قرار گرفتن عين قابل است در مقابل شعاع خورشيد وجود، لذا اسم «جواد» به سرعت افاضه وجود مى‌كند تا به اين كار مقصود حاصل شده و اسم «مقسط» به تعيين محل و مرتبه پيشى گيرد.

364/ 4 و چون حكم سرايت محبت اصلى شامل دو جهت وجوب؛ و آن‌چه از اسماء