مبادى است و تصديق به «هليّت» و ثبوت آن است؛ چون نزد همگان آن را اجزاى علم است، زيرا اثبات احكام شئى فرع ثبوت آن است و همان‌گونه كه گفته آمد- نزد ما- از مسائل است و اكنون هدف چگونگى ارتباط بين آن و بين صفات است؛ مناسب حال تحقيق اين است كه اينجا تصور وجود حق مشخص شود، چون اين موضوع است و اشاره به «هليّت» آن، و اين نزد ما اولين از مسائل است.

253/ 3 سپس‌[1] چگونگى «هليّت» آن از وحدت كامل است تا روشن شود كه او مبدئى حقيقى براى هر كثرتى است، چون متعدّد به واسطه واحد پيشى گرفته است.

254/ 3 سپس ادراك موضوع به هر صورتى كه امكانش هست.

255/ 3 سپس چگونگى نسبت وجود به ذات حق متعال و حقايق صفاتى او و حقايق وجودى و آن‌چه كه به هر اعتبارى معناى او است.

256/ 3 سپس اين كه فايض نخستين است كه واسطه بودنش بين او و كثرت درست مى‌شود.

257/ 3 سپس اين كه اين فايض نسبتش به تمام مخلوقات برابر است.

258/ 3 سپس اين كه به چه سبب مناسبت با اول داشت كه فايضى غير مخلوق باشد و به چه سبب مناسبت با مخلوقات داشت تا مترتب بر آنها گشت. نتايج آن از جهت نزديكى و دورى و قوه و ضعف و برترى و پستى مختلف است و بستگى به اختلاف استعدادها و قابليت‌ها دارد؛ و اين تازه علت آن نيست؛ چون غير مجعول است.

259/ 3 سپس اين كه كدام مرتبه از آنها منبع است كه كثرات از آن صادراند؟

260/ 3 سپس اين كه اعتبار مبداء بودن حق تعالى از اعتبار وحدت و غنا و بى‌نيازيش- با وجود ثبوتش در دو حال- چگونه ممتاز و جدا مى‌شود؟ اين ده مقام است:

[1] - يعنى پس از مسأله هليت چگونگى آن از ... است و سپس‌هاى بعدى هر يك مطالبى است كه بعدا عنوان مى‌شود. م