«گفت: و چه كسى از رحمت پروردگارش مأيوس مى‌شود، جز گمراهان!»

ايمنى از عذاب او!

«أَ فَأَمِنَ أَهْلُ الْقُرى‌ أَنْ يَأْتِيَهُمْ بَأْسُنا بَياتاً وَ هُمْ نائِمُونَ أَ وَ أَمِنَ أَهْلُ الْقُرى‌ أَنْ يَأْتِيَهُمْ بَأْسُنا ضُحًى وَ هُمْ يَلْعَبُونَ أَ فَأَمِنُوا مَكْرَ اللَّهِ فَلا يَأْمَنُ مَكْرَ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْخاسِرُونَ»[1]

«آيا اهل آبادى‌ها خود را از مجازات‌هاى ما در امان مى‌دانند كه شب هنگام در موقعى كه در خواب بودند (به صورت صاعقه و زلزله و ...) بر آنها فروريزد؟ و يا اين‌كه مجازات‌هاى ما به هنگام روز، موقعى كه غرق انواع بازى‌ها و سرگرمى‌ها هستند، دامن آنها را بگيرد؟ آيا اين مجرمان از مكر الهى ايمن‌اند؟ درحالى‌كه جز زيان‌كاران خود را از مكر خدا ايمن نمى‌دانند!»

وابستگى هر كار آينده به خواست خدا:

«وَ لا تَقُولَنَّ لِشَيْ‌ءٍ إِنِّي فاعِلٌ ذلِكَ غَداً إِلَّا أَنْ يَشاءَ اللَّهُ»[2]

«و هرگز در مورد كارى نگو: من فردا آن را انجام مى‌دهم، مگر اين‌كه خدا بخواهد!»

وفا به پيمان الهى:

«وَ مِنْهُمْ مَنْ عاهَدَ اللَّهَ لَئِنْ آتانا مِنْ فَضْلِهِ لَنَصَّدَّقَنَّ وَ لَنَكُونَنَّ مِنَ الصَّالِحِينَ فَلَمَّا آتاهُمْ مِنْ فَضْلِهِ بَخِلُوا بِهِ وَ تَوَلَّوْا وَ هُمْ مُعْرِضُونَ فَأَعْقَبَهُمْ نِفاقاً فِي قُلُوبِهِمْ إِلى‌ يَوْمِ يَلْقَوْنَهُ بِما أَخْلَفُوا اللَّهَ ما وَعَدُوهُ وَ بِما كانُوا يَكْذِبُونَ»[3]

«بعضى از منافقان كسانى هستند كه با خدا پيمان بسته‌اند كه اگر از فضل و كرمش به ما مرحمت كند، قطعا به نيازمندان كمك مى‌كنيم و از نيكوكاران خواهيم بود، (ولى) به هنگامى كه خداوند از فضل و كرمش سرمايه‌هايى به آنان داد، بخل ورزيدند و سرپيچى كردند و روى‌گردان شدند. اين عمل و اين پيمان‌شكنى و بخل نتيجه‌اش اين شد كه روح نفاق به‌طور پايدار در دل آنان ريشه كند و تا قيامت هنگامى كه خدا را ملاقات كنند، ادامه يابد، (اين) به خاطر آن است كه از عهدى كه با خدا بستند، تخلّف كردند و مرتّبا دروغ گفتند.»

[1] - اعراف( 7) آيه 99- 97.

[2] - كهف( 18) آيه 23- 22.

[3] - توبه( 9) آيه 77- 75.