«از سخن باطل و بى‌اساس بپرهيزيد.»

حق‌پوشى:

«وَ لا تَكْتُمُوا الشَّهادَةَ وَ مَنْ يَكْتُمْها فَإِنَّهُ آثِمٌ قَلْبُهُ»[1]

«شهادت را كتمان نكنيد و هركس آن را كتمان كند، قلبش گنه‌كار است.»

«إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ ما أَنْزَلْنا مِنَ الْبَيِّناتِ وَ الْهُدى‌ مِنْ بَعْدِ ما بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِي الْكِتابِ أُولئِكَ يَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَ يَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ»[2]

«كسانى كه دلايل روشن و وسايل هدايت را كه نازل كرده‌ايم، بعد از بيان آن براى مردم در كتاب آسمانى كتمان مى‌كنند، خدا آنها را لعنت مى‌كند، (نه‌تنها خدا) بلكه همه لعنت‌كنندگان نيز آنها را لعن مى‌كنند.»

بدگويى:

«لا يُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلَّا مَنْ ظُلِمَ وَ كانَ اللَّهُ سَمِيعاً عَلِيماً إِنْ تُبْدُوا خَيْراً أَوْ تُخْفُوهُ أَوْ تَعْفُوا عَنْ سُوءٍ فَإِنَّ اللَّهَ كانَ عَفُوًّا قَدِيراً»[3]

«خدا دوست نمى‌دارد كه بدگويى شود و عيب‌ها و اعمال زشت اشخاص با سخن برملا شود، مگر كسى كه مظلوم واقع شده، و خداوند سخنان را مى‌شنود و از نيت‌ها آگاه است. اگر نيكى‌هاى افراد را اظهار كنيد و يا مخفى نماييد، مانعى ندارد (به خلاف بدى‌ها كه مطلقا جز در موارد استثنايى بايد كتمان شود) و نيز اگر در برابر بدى‌هايى كه افراد به شما كرده‌اند، راه عفو و بخشش را پيش گيريد، بهتر است، زيرا اين كار در حقيقت يك نوع كار الهى است كه با داشتن قدرت بر هرگونه انتقام بندگان شايسته خود را مورد عفو قرار مى‌دهد.»

بدرفتارى با يتيم و فقير:

«فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلا تَقْهَرْ وَ أَمَّا السَّائِلَ فَلا تَنْهَرْ»[4]

[1] - بقره( 2) آيه 283.

[2] - بقره( 2) آيه 159.

[3] - نساء( 4) آيه‌هاى 149- 148.

[4] - ضحى( 93) آيه‌هاى 10- 9.