«در ميان اهل كتاب كسانى هستند كه اگر ثروت زيادى به رسم امانت به آنها بسپارى، به تو باز مى‌گردانند (و به‌عكس) كسانى هستند كه اگر يك دينار به عنوان امانت به آنها بسپارى، به تو باز نمى‌گردانند، مگر تا زمانى كه بالاسر آنها ايستاده (و بر آنها مسلّط) باشى، اين به خاطر آن است كه آنها مى‌گويند ما در برابر (امّيّين) (غير اهل كتاب) مسئول نيستيم، آنها به خدا دروغ مى‌بندند، در حالى‌كه مى‌دانند. آرى كسى كه به پيمان خود وفا كند و پرهيزگارى پيشه نمايد (خدا او را دوست دارد، زيرا) خداوند پرهيزگاران را دوست مى‌دارد. كسانى كه پيمان الهى و سوگندهاى خود را (به نام مقدّس او) به بهاى كمى معامله مى‌كنند؛ بهره‌اى در آخرت نخواهند داشت، خداوند در آخرت با آنها سخن نخواهد گفت، و نظر لطف خود را در آن روز از آنها برمى‌گيرد و نگاهى به آنها نمى‌كند.

خداوند آنان را (از گناه) پاك نمى‌كند و براى آنها عذاب دردناكى است.»

مكر و حيله:

«إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ مَنْ كانَ خَوَّاناً أَثِيماً يَسْتَخْفُونَ مِنَ النَّاسِ وَ لا يَسْتَخْفُونَ مِنَ اللَّهِ».[1]

«خداوند خيانت‌كنندگان گنه‌كار را دوست نمى‌دارد، آنها شرم دارند كه باطن اعمالشان براى مردم روشن شود، ولى از خدا شرم ندارند!»

خيانت و تبه‌كارى داوران:

«وَ لا تَأْكُلُوا أَمْوالَكُمْ بَيْنَكُمْ بِالْباطِلِ وَ تُدْلُوا بِها إِلَى الْحُكَّامِ لِتَأْكُلُوا فَرِيقاً مِنْ أَمْوالِ النَّاسِ بِالْإِثْمِ وَ أَنْتُمْ تَعْلَمُونَ»[2]

«اموال يكديگر را در ميان خود به باطل و ناحق نخوريد! براى خوردن قسمتى از اموال مردم به گناه و بخشى از آن را به قضات ندهيد، درحالى‌كه مى‌دانيد.»

گواهى خلاف:

«وَ اجْتَنِبُوا قَوْلَ الزُّورِ»[3]

[1] - نساء( 4) آيه 108- 107.

[2] - بقره( 2) آيه 188.

[3] - حج( 22) آيه 30.