گناه مى‌شويد.»

طلاق باين نيست، مگر در نوبت سوم:

«الطَّلاقُ مَرَّتانِ فَإِمْساكٌ بِمَعْرُوفٍ أَوْ تَسْرِيحٌ بِإِحْسانٍ وَ لا يَحِلُّ لَكُمْ أَنْ تَأْخُذُوا مِمَّا آتَيْتُمُوهُنَّ شَيْئاً إِلَّا أَنْ يَخافا أَلَّا يُقِيما حُدُودَ اللَّهِ فَإِنْ خِفْتُمْ أَلَّا يُقِيما حُدُودَ اللَّهِ فَلا جُناحَ عَلَيْهِما فِيمَا افْتَدَتْ بِهِ تِلْكَ حُدُودُ اللَّهِ فَلا تَعْتَدُوها وَ مَنْ يَتَعَدَّ حُدُودَ اللَّهِ فَأُولئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ فَإِنْ طَلَّقَها فَلا تَحِلُّ لَهُ مِنْ بَعْدُ حَتَّى تَنْكِحَ زَوْجاً غَيْرَهُ فَإِنْ طَلَّقَها فَلا جُناحَ عَلَيْهِما أَنْ يَتَراجَعا إِنْ ظَنَّا أَنْ يُقِيما حُدُودَ اللَّهِ»[1]

«طلاق (طلاق رجعى) دو مرتبه است، در هريك از اين دو بار بايد همسر خود را به‌طور شايسته نگاه‌دارى كند و آشتى نمايد، يا با نيكى او را رها سازد و براى هميشه از او جدا شود، براى شما حلال نيست كه چيزى را از آن‌چه به آنها داده‌ايد، پس بگيريد. دو همسر از اين بترسند كه با ادامه زندگى زناشويى حدود الهى را برپا ندارند، اگر بترسيد كه حدود الهى را رعايت نكنند، گناهى بر آن دو نيست كه زن (فديه) عوضى بپردازد (و طلاق بگيرد)، اين‌ها حدود الهى است، از آن تجاوز نكنيد و آنها كه تجاوز كنند، ستمگرانند، اگر بعد از دو طلاق او را طلاق داد، زن بر او بعد از آن حلال نخواهد شد، مگر همسر ديگرى انتخاب كند (و آميزش نمايد)، اگر او را طلاق داد، گناهى ندارد كه بازگشت كنند، به شرط اميد بر محترم شمردن حدود الهى.»

زن طلاق گرفته حق دارد عوض مهريه را بگيرد:

«لا جُناحَ عَلَيْكُمْ إِنْ طَلَّقْتُمُ النِّساءَ ما لَمْ تَمَسُّوهُنَّ أَوْ تَفْرِضُوا لَهُنَّ فَرِيضَةً وَ مَتِّعُوهُنَّ عَلَى الْمُوسِعِ قَدَرُهُ وَ عَلَى الْمُقْتِرِ قَدَرُهُ مَتاعاً بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَى الْمُحْسِنِينَ وَ إِنْ طَلَّقْتُمُوهُنَّ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَمَسُّوهُنَّ وَ قَدْ فَرَضْتُمْ لَهُنَّ فَرِيضَةً فَنِصْفُ ما فَرَضْتُمْ إِلَّا أَنْ يَعْفُونَ أَوْ يَعْفُوَا الَّذِي بِيَدِهِ عُقْدَةُ النِّكاحِ وَ أَنْ تَعْفُوا أَقْرَبُ لِلتَّقْوى‌ وَ لا تَنْسَوُا الْفَضْلَ بَيْنَكُمْ إِنَّ اللَّهَ بِما تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ»[2]

«گناهى بر شما نيست، اگر طلاق دهيد، پيش از تماس (و آميزش جنسى) و تعيين مهريه، در چنين حالى بايد آنها را (با هديه مناسبى) بهره‌مند سازيد، بر آن كس كه توانايى دارد، به اندازه‌

[1] - بقره( 2) آيه 230- 229.

[2] - بقره( 2) آيه 236- 237.