برون تراوَد كه در اوست».

حال اگر پروردگار در موجودى تجلّى كرد، اين موجود خدا را نشان مى‌دهد به تمام معنى؛ و نمى‌شود غير خدا را نشان بدهد؛ چون يك تجلّى و يك ظهور است. نه اينكه آن شى‌ء داراى استقلال و شخصيّت و أنانِيَّت و نفسانيّت باشد. و فرض كمال معصومين عليهم السّلام به همين نحو مى‌باشد، كه داراى مقام هو هويّت‌اند؛ و در عالم وحدت وِلائى، يك ولايت بيشتر نيست كه آن هم اختصاص به خدا دارد، و در اين ظروف تجلّى و ظهور پيدا كرده است. بنابراين، آنها خدا را نشان مى‌دهند، و خدا أمر به گناه نمى‌كند. إِنَّ اللَّهَ لا يَأْمُرُ بِالْفَحْشاءِ[1]. «خدا أمر به فحشاء نمى‌كند.» وَ يَنْهى‌ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ وَ الْبَغْيِ‌[2] «و از فحشاء و منكرات و بغى و ستم نهى مى‌كند.» قُلْ أَمَرَ رَبِّي بِالْقِسْطِ[3] «بگو پروردگار من، أمر به قسط مى‌كند.»

أئمّه عليهم السّلام مختارند؛ و ليكن با اين اختيار كار خوب را بر مى‌گزينند

بنابراين، سازمان وجودى پيغمبر و أئمّه عليهم السّلام، اينطور است كه از وجود آنها حتماً خير تراوش مى‌كند؛ نه شرّ. وَ الشَّرُّ لَيْسَ إلَيْكَ‌[4]؛ و نيّت سوء در آنها پيدا نمى‌شود. البتّه نمى‌خواهيم بگوئيم كه اين تجلّى به نحوى است كه آنها را مضطرّ و مجبور مى‌كند؛ أبداً! بلكه اختيار دارند و با اختيار خود نحوه تجلّى- بواسطه كمالشان- اينطور خواهد بود.

كما اينكه خود پروردگار هم اختيار دارد و كار قبيح هم از او سر نميزند. و اين منافات با اختيارش ندارد، مختار است ولى با همين اختيار، هميشه اختيار

[1] - قسمتى از آيه 28، از سوره 7: الاعراف

[2] - قسمتى از آيه 90، از سوره 16: النّحل

[3] - صدر آيه 29، از سوره 7: الاعراف

[4] - از جمله أدعيه‌اى است كه در بين تكبيرات سبعه افتتاحيّه نمازها وارد است:\i لَبَّيْكَ وَ سَعْدَيْكَ وَ الْخَيْرُ فِى يَدَيْكَ وَ الشَّرُّ لَيْسَ إلَيْكَ وَ الْمَهْدِىُّ مَنْ هَدَيْتَ.\E« مصباح» كفعمى، طبع سنگى، ص 15.