خوب مى‌كند.

أئمّه عليهم السّلام هم مختارند؛ و ليكن با اين اختيار، كار خوب را بر مى‌گزينند. وجود أئمّه، فكر أئمّه، خيال آنها، خواب و بيدارى آنها، سكون و حركت آنها، و خلاصه تمام أطوار آنها حقّ است؛ و نشان دهنده إراده خداست؛ هم در تكوين، هم در تشريع، هم در ساختمان وجودىّ، و هم در إدراكات مغزى و فكرى و انديشه‌اى. آنها هيچگاه خيال باطل نمى‌كنند، خواب پريشان نمى‌بينند، چون خير هستند و از خير، خير زائيده مى‌شود.

شاهد بر اين مطلب بسيار است؛ و ما اگر در آيات قرآن توجّه كنيم و به خطاباتى كه پروردگار به رسول خود مى‌كند، و او را تحت أوامرى قرار مى‌دهد دقّت نمائيم، در مى‌يابيم كه: پيغمبر سخت خود را در قبال آن أوامر، كوچك و ذليل و خوار و حقير مى‌بيند، عيناً مانند يك بنده‌اى كه مولاى قادر و قاهر، بر او مسلّط است. و او گوش به زنگ است كه كوچكترين مخالفتى از او سر نزند؛ و إلّا مورد مؤاخذه قرار خواهد گرفت. و لذا در طريق و ممشاى خودش بايد چنان دقّتى به عمل آورد كه حتّى در إدراكش، در خيالش، در فعلش، و در تمام شراشر وجودش، بنده باشد. يعنى نشان دهنده و عَبد و تسليم باشد. و در مقابل ربوبيّت پروردگار إظهارى نكند؛ مَنيّتى به خرج ندهد؛ أمر و نهيى كه راجع به خودش باشد، نكند؛ چون عبد است.

پس خداوند كه أمر به گناه نمى‌كند، پيغمبر هم أمر نمى‌كند. خدا نفس ندارد و بر أساس شهوت و غضب و وَهم كارى انجام نمى‌دهد، پيغمبر هم انجام نخواهد داد. گناه از آنِ شيطان است و خدا از آن نهى كرده است، پيغمبر هم از گناه نهى فرموده و مى‌گويد: گناه از آنِ شيطان است؛ يعنى اختصاص به مسيرى دارد ضدّ اين مسيرى كه ما داريم؛ زيرا شيطان باطل است؛ موجود مُمَوِّه است؛ حقّ را باطل جلوه مى‌دهد و باطل را به صورت حقّ در مى‌آورد؛ و اين خلاف تحقّق و واقعيّت حقّ است.