«خصال» و «تحف العقول» و «الغارات» و «نهج البلاغة» نقل مى‌كند، و شرح بسيار خوب و نافعى مى‌دهد و در آخر بر آن مى‌افزايد

: وَ إنَّما بَيَّنّا هَذَا الْخَبَرَ قَليلا مِنَ التَّبْيينِ، لِكَثْرَةِ جَدْواهُ لِطَّالِبينَ، وَ يَنْبَغِى أنْ يَنْظُرُوا فيهِ كُلَّ يَوْمٍ بِنَظَرِ الْيَقينِ، وَ سَنوضِحُ بَعْضَ فَوآئِدِهِ فِى كِتابِ «الإمامَةِ» إن شآءَ اللَهُ تَعالَى‌[1]

مجلسى مى‌فرمايد: «ما در اينجا شرحى مختصر و بيانى غير وافى، از اين روايت نموديم؛ و ليكن حقيقت اين روايت از اين بيان ما خيلى بالاتر است. و ما اين مقدار را بيان كرديم، چون فائده اين روايت بسيار است؛ و طالبين بايد هميشه اين روايت را در نظر داشته باشند! طلّاب علوم دينيّه بايد هر روز در اين روايت نظر كرده و تأمّل نمايند. و إن شآء الله ما بعضى از فوائدش را در كتاب «إمامت» كه بعداً خواهيم نوشت مى‌آوريم.»

(كتاب «الإمامة» در جلد سابع از «بحار» است. مجلسى در باب «اضطرار به سوى حجّت» بعد از اينكه كلام صدوق را در «إكمال الدّين» با أسانيد متعدّده خود آورده، فرموده است‌

: قَدْ مَرَّ هَذَا الْخَبَرُ وَ أسانيدُهُ فِى بابِ فَضْلِ الْعِلْم. اين خبر با شرحش، با أسانيدش، در كتاب فضل علم- كه در جلد أوّل «بحار الانوار» مى‌باشد- گذشت.)

سپس در اينجا إشاره مى‌كند كه: نظير اين روايت، در بعضى كتابهاى ديگر مثل «مَحاسن» برقى، و «سرآئر» ابن إدريس حلّىّ هم وجود دارد؛ و آن دو بزرگوار اين روايت را نقل كرده‌اند[2]

همچنين علاوه بر اين مصادرى كه ذكر شد، اين روايت را حافظ رجب‌

[1] -« بحار الانوار» طبع كمپانى، ج 1، ص 59 تا 61

[2] -« بحارالانوار» طبع كمپانى، ج 7، ص 10 و 11؛ و از طبع حروفى، ج 23، از صفحه 45 إلى 48