جبرئيل عليه السلام گفت: من هم از آنان بيزارم، اى محمّد!

پس پيامبر صلى اللَّه عليه و آله بر فاطمه عليها السلام وارد شد و به او تهنيت گفت و دلدارى‌اش داد. فاطمه عليها السلام گريست و گفت: اى كاش من او را نزاده بودم! كشنده حسين، در آتش است.

پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: «من بر اين، گواهى مى‌دهم، اى فاطمه! او كشته نمى‌شود، مگر اين كه فرزندى از او باقى مى‌ماند كه امامان هدايتگر پس از او، از نسل اويند ...».

پس فاطمه عليها السلام آرام گرفت.[1]

829. كامل الزيارات‌- به نقل از ابو بصير-: در محضر امام صادق عليه السلام بودم و با ايشان صحبت مى‌كردم ... كه گريست و فرمود: «اى ابو بصير! وقتى به فرزندان حسين عليه السلام مى‌نگرم، به سبب بلاهايى كه بر سر آنان و پدرشان (حسين عليه السلام) آمد، حالتى به من دست مى‌دهد كه از اراده من خارج است.

اى ابو بصير! فاطمه عليها السلام براى حسين عليه السلام مى‌گريد و ضجّه مى‌زند و دوزخ، آهى مى‌كشد، و اگر نبود كه نگهبانان دوزخ، صداى گريه فاطمه را مى‌شنوند و براى آن آماده مى‌شوند، از بيم آن كه مبادا از دوزخ، شراره‌اى بر آيد و يا دودش را بيرون بدهد و اهل زمين را بسوزاند [، چنين مى‌شد و زمينيان مى‌سوختند]. پس تا زمانى كه فاطمه عليها السلام گريان است، جلو دوزخ را مى‌گيرند و آن را باز مى‌دارند و از نگرانى براى اهل زمين، درهايش را محكم مى‌كنند. پس دوزخ، آرام نمى‌گيرد تا صداى فاطمه عليها السلام‌

[1] كانَ أبي عليه السلام إذا دَخَلَ شَهرُ المُحَرَّمِ لا يُرى ضاحِكاً، وكانَتِ الكَآبَةُ تَغلِبُ عَلَيهِ حَتّى يَمضِيَ مِنهُ عَشَرَةُ أيّامٍ، فَإِذا كانَ يَومُ العاشِرِ كانَ ذلِكَ اليَومُ يَومَ مُصيبَتِهِ وحُزنِهِ وبُكائِهِ، ويَقولُ: هُوَ اليَومُ الَّذي قُتِلَ فيهِ الحُسَينُ عليه السلام 852

( الأمالى، صدوق: ص 191 ح 199، الإقبال: ج 3 ص 28).