3. بر فرض آن كه سند اين روايت را تا شيخ طوسى معتبر بدانيم، به نظر مى‌رسد كه پس از شيخ طوسى، سند، دچار گسستگى و سَقْط است؛ زيرا در فاصله طولانى دوران حيات شيخ طوسى (385- 460 ق) تا زمان صدور روايت (سال 252 ق)، تنها دو واسطه، آن را گزارش كرده‌اند كه عادتاً ممكن نيست.

4. زمان صدور زيارت‌نامه ياد شده، سال 252 ق، يعنى دوران امامت امام هادى عليه السلام و قبل از ولادت امام مهدى عليه السلام گزارش شده است. بنا بر اين، مقصود از «ناحيه مقدّسه» در اين روايت، نه امام مهدى عليه السلام، بلكه امام هادى عليه السلام (214- 254 ق) است.

با توجّه به نكات ياد شده، اين زيارت‌نامه نيز سند معتبر ندارد. البته بايد توجه معناست كه نمى‌توان آن را به طور مستقيم و صريح، به اهل بيت عليهم السلام نسبت داد و در كرده، مورد بهره‌بردارى قرار گيرد.