(5) اقسام شيعيان در آن دوران‌

در روايات اهل بيت عليهم السلام، مدّعيان تشيّع و هوادارىِ خاندان پيامبر صلى اللَّه عليه و آله، به چند طبقه يا دسته تقسيم شده‌اند:

يك. شيعيان طبقه اوّل‌

برترين دسته شيعيان، كسانى بودند كه به راستى، به خاندان رسالت عشق مى‌ورزيدند و در پنهان و آشكار، از آرمان‌هاى آنان دفاع مى‌كردند. اينان، در كلام امام صادق عليه السلام، دوستانِ تَرازِ اوّل اهل بيت عليهم السلام معرّفى شده‌اند:

طَبَقَهٌ يُحِبّونا فِى السِرِّ وَ العَلانِيَةِ، هُمُ النَّمَطُ الأَعلى.

گروهى كه ما را آشكارا و پنهان، دوست دارند؛ آنان در بالاترين درجه اند.

امام صادق عليه السلام در ادامه اين سخن، ويژگى‌هاى اين گروه راه چنين تبيين فرموده است:

فَمِن بَينِ مَجروحٍ وَ مَذبوحٍ، مُتَفَرِّقينَ في كُلِّ بِلادٍ قاصِيَةٍ... وَ هُمُ الأَقَلّونَ عَدَداً، الأَعظَمونَ عِندَ اللَّهِ قَدراً وَ خَطَراً[1].

جمعى زخمى و جمعى سربُريده، در شهرهايى دوردست، پراكنده افتاده‌اند .... آنان، جمعيّتى اندك اند؛ امّا در پيشگاه خدا، ارج و منزلتى والا دارند.

در عصر نهضت حسينى، حبيب بن مُظاهر اسدى، مسلم بن عَوسَجه و ابو ثُمامه‌

[1] تحف العقول: ص 325.