صائدى، نمونه‌هاى شناخته شده اين دسته از شيعيان و علاقه‌مندان اهل بيت عليهم السلام بودند. آنان، پس از مرگ معاويه، در خانه سليمان بن صُرَد خُزاعى جمع شدند و باب نامه‌نگارى به امام حسين عليه السلام، پس از مرگ معاويه، به دست آنها گشوده شد.

دو. شيعيان طبقه دوم‌

اين دسته، كسانى بودند كه بر اثر جاذبه‌هاى حكومت علوى و آشنايى با احاديثى كه اصحاب بزرگ پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله در فضايل اهل بيت عليهم السلام نقل كرده بودند، به اين خاندان، اظهار ارادت مى‌كردند؛ ولى دوستى آنها، از مرز ظاهر و زبان، تجاوز نمى‌كرد. امام صادق عليه السلام اين دسته را دوستانِ تَرازِ پايين اهل بيت عليهم السلام وصف فرموده است:

وَ الطَّبَقَةُ الثانِيَةُ: النَّمَطُ الأَسفَلُ، أحَبّونا فِى العَلانِيَةِ وَ ساروا بِسيرَةِ المُلوكِ، فَأَلسِنَتُهُم مَعَنا وَ سُيوفُهُم عَلَينا[1].

گروه دوم، پايين‌ترند. ما را آشكارا دوست دارند؛ ولى به شيوه پادشاهان رفتار مى‌كنند. از اين رو، زبان‌هايشان، با ماست و شمشيرهايشان، بر ضدّ ما!

در دوران حكومت امام على عليه السلام و ديگر امامان، بيشتر مردم كوفه از همين دسته بودند؛ همان‌ها كه امام على عليه السلام در اواخر حكومت خود، پى در پى، از آنها گله مى‌كرد و خطاب به آنها مى‌فرمود:

يا أَشباهَ الرِّجالِ وَلا رِجالَ‌[2].

اى مردْنمايانِ نامرد!

و مى‌فرمود:

مُنيتُ بِمَن لا يُطيعُ‌[3].

گرفتار كسانى شده‌ام كه فرمان نمى‌برند.

[1] تحف العقول: ص 325.

[2] نهج البلاغة: خطبه 27، الكافى: ج 5 ص 6 ح 6، بحار الأنوار: ج 34 ص 65 ح 931.

[3] نهج البلاغة: خطبه 39، بحار الأنوار: ج 34 ص 32 ح 905.